Proloog

Er was eens… een Viking. Hij was onderdeel van de legendarische ontdekkers Vikingen van de Lage Landen. Hij wilde ook deze zomer graag weer op reis en dan het liefst naar Scandinavië, met in het bijzonder het beloofde land Zweden. De bakermat van de Vikingen en het land waar alles begon met zijn rechterhand, het Vikingmeisje Lisanne. Echter wilde of kon niemand van zijn mede Vikingen met hem mee op reis. Wat nu?!
Het was zijn niet-zo-boze-stiefvader die met de oplossing kwam. “Wat doe je nou moeilijk, man?! Gooi je auto vol en trek er op uit! Onderweg kom je vanzelf wel mensen tegen, die zich bij jouw bemanning aan kunnen sluiten.”
En zo geschiede: De Viking bereidde zijn reis tot in de puntjes voor en in het begin van de zomer van 2025 gooide hij zijn trouwe, oude, rode Vikingschipje, vol voor een laatste lange rit naar het beloofde land!

Deel 1: Hans Christian Andersen

Hoofdstuk 1
Zondag 15 juni, Harderwijk (Ned) – Asscheberg (Dui) 

Het is al half twee in de middag als de Viking onder het genot van een kopje thee nog even snel het thuisfront op de hoogte brengt met een kort telefoongesprek. Hij zit in het voor hem zo bekende wegrestaurant vlak voor Hamburg. Op één of andere manier lijkt zijn reis naar Zweden hier altijd pas echt te beginnen, want de voorgaande twee keren toen hij met zijn mede Vikingen naar het hoge noorden trok was dit ook al een geliefde tussenstop, voordat ze achter in de rij konden aansluiten op het drukke knooppunt bij Hamburg.
Deze keer valt de drukte nog wel mee. Waarschijnlijk omdat het zondag is, raakt hij redelijk vlot voorbij Hamburg. Er is weliswaar een kleine vertraging vanwege wegwerkzaamheden, maar zo gaat dat al jaren hier. Met de muziek voluit gaat de reis snel en voorspoedig en na enkele tussenstops komt de Viking rond de klok van vijf aan op de plaats van de eerste overnachting.
Na het inchecken in vloeiend Engels, wat in Duitsland zeldzaam lijkt te zijn, zet de Viking zijn tent op. Het is een simpel, bijna leeg grasveldje aan het einde van een camping vol met campers en caravans. Net als hij begonnen is met het opzetten van zijn felblauwe koepeltentje arriveert er een oudere dame op de fiets die binnen no-time een opblaasbaar tentje opgepompt heeft. Terwijl de Viking nog wat aan het worstelen is met de tentstokken komt ze naar hem toegelopen en vraagt iets in onverstaanbaar Duits. Als de Viking uitlegt geen Duits te kunnen, maakt ze wat gebaren die moeten zeggen “laat maar zitten” en loopt door. Na een minuut of twintig staat de tent dan uiteindelijk en is het tijd om wat te gaan eten. In een typisch Duits eetcafé, waar hij wordt geholpen door de enige serveerster in het pand die Engels kan, werkt hij een veel te grote Duitse schnitzel weg. Rond een uur of negen komt hij moegestreden weer terug op de camping en niet veel later duikt hij de tent in, want de reis is pas net begonnen en er moeten nog een hoop kilometers gereden worden voor hij in Zweden aankomt.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Hoofdstuk 2
Maandag 16 juni, Asscheberg (Dui) – Odense (Den) – Ringsted (Den)

De volgende ochtend staat de Viking al vroeg buiten zijn tent. Na een vluchtig ontbijt en snel zijn tent en overige bagage inpakken, checkt hij tegen half tien uit bij de receptie om zijn reis te vervolgen. Na een tussenstop bij de Aldi en wat korte pauzes komt hij rond drie uur in de middag aan in Odense, de op twee na grootste stad van Denemarken. Nadat hij zijn parkeerapp heeft ingesteld, pakt hij gehaast zijn fotografiespullen en zijn bidon met water, slaat nonchalant de portieren van zijn rode autootje dicht en loopt de stad in.
Na slechts vijf tot tien minuten lopen komt hij in een schitterend park uit. De Hans Christian Andersen Garden, geïnspireerd door de beroemde sprookjes van de poëet en schrijver uit dit gezellige stadje Over het pad loopt de Viking langs schitterend gekleurde bloemen. Eenmaal bovenaan heeft hij een mooi overzicht over de tuin en de prachtige gebouwen daarachter in vormen die misschien nog wel het meest aan vliegende schotels doen denken, aan de Hans Christian Andersen Haven. De straat, die niet alleen vernoemd is naar de geestelijk vader van onder andere de Kleine Zeemeermin, maar waar ook zijn ouderlijk huis en, daar tegenover, het HC Andersen huis staan. Dat zal de volgende stap zijn in de ontdekkingstocht van onze dappere Viking. Na nog wat foto’s gemaakt te hebben van het uitzicht, loopt hij in hoog tempo, de trappen af richting het museum dat compleet in het teken staat van het leven, maar natuurlijk ook de verhalen, spreuken, gedichten en sprookjes van Hans Christian Andersen.
Nadat hij een ticket gekocht heeft en zijn tas heeft opgeborgen in de kluisjes wil hij naar binnen gaan. Hij wordt echter tegengehouden door een streng uitziende vrouw van in de veertig. Er zal toch niets mis zijn? Ze vraagt waar hij vandaan komt. “The Netherlands” antwoord de Viking, wat beduusd. Vervolgens wijst de vrouw hem op de kast langs de muur, naast de ingang met audiotour speakers. Helaas is er geen tour in het Nederlands beschikbaar zegt ze nog. De Viking laat de Duitse en Deense kastjes links liggen en neemt een Engelstalige audiotour mee, bedankt de vrouw en loopt de donkere gang in die leidt naar de expositie.
De audiotour komt goed van pas, want extra uitleg bij wat er allemaal te zien valt, is geen overbodige luxe. Op de muren staat een volledige tijdlijn van het leven van de schrijver uitgestippeld. Vanaf zijn geboorte tot zelfs na zijn dood en wat er daarna verder met zijn werk gebeurd is. Ook komen beroemde wijsheden, spreuken en gedichten aan bod en natuurlijk de bekende en minder bekende sprookjes. Van ‘Het lelijke eendje’ tot aan ‘De nieuwe kleren van de keizer’ en van ‘De prinses op de erwt’ tot aan ‘De sneeuw koningin.’ De Viking zoekt zichzelf een ongeluk, maar kan helaas weinig tot niets terugvinden over ‘De Kleine Zeemeermin.’ Dit zal waarschijnlijk wel zijn, omdat dit verhaal zo groot en bekend is en overal in Denemarken terug te vinden is, dat ze in dit museum de voorkeur geven aan de wat minder bekende sprookjes. Het is half vijf als de Viking genoeg heeft gezien en nog even de stad inloopt om Odense verder te ontdekken, om een half uur later te eindigen op de parkeerplaats bij zijn auto.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Hij grijpt naar zijn broekzak voor zijn autosleutels, maar hier liggen ze niet in. Zal hij ze dan in zijn tas hebben achter gelaten? Ook niet! En zijn reservesleutel ligt sowieso in zijn andere tas, die op de bijrijdersstoel in de auto staat. “Paniek! Wat nu?!”
Binnen enkele seconden weet de Viking zichzelf te herpakken en loopt hij allereerst dezelfde route terug naar het museum. Onderweg is helaas niets te vinden. Nog even in de tuin kijken of hij ze misschien verloren is tijdens het fotograferen. Ook niets. Het museum is al een kwartier gesloten en er is niemand meer te zien. In een ultieme wanhoopspoging loopt de Viking verloren naar het lunchcafé waar nog enkele personeelsleden de boel aan het opruimen zijn. Hij vraagt of ze misschien mensen kennen die aan de overkant werken. Zij niet, maar de eigenaar waarschijnlijk wel. Als hij even wacht, dan is de eigenaar hier over een minuut of vijf. En inderdaad niet veel later, komt daar een donkerblonde man van in de dertig aanlopen. Hij pleegt wat telefoontjes en even later komt daar de manager van het museum, een dame van middelbare leeftijd, op haar fiets aangereden. Samen met haar doorzoekt de Viking het pand. De kluisjes en de balie worden door hemzelf onderzocht, terwijl de vrouw in het museum zelf nog even een kijkje neemt. Niets te vinden. Er zit niets anders op dan na de vrouw uitgebreid te bedanken voor alle hulp, de pechhulp te bellen. De vriendelijke man aan de andere kant van de telefoon helpt hem goed op weg. Hij zal de lokale hulp inschakelen. “Alleen kan dit wel wat langer duren dan gebruikelijk is in Nederland, dus ga lekker op een terrasje zitten en we sturen u een SMS-je, wanneer we een tijdindicatie hebben gekregen van de Denen.”
En dus ploft de Viking neer op het dichtstbijzijnde terras op het plein in de zon. Naast hem zijn een zestal wat oudere Vlamingen heftig in discussie. Door zich te focussen op het mooie weer en zich neer te leggen bij dat hij gewoon geduldig zal moeten wachten op hulp weet hij de rust bij zichzelf snel weer terug te vinden.
Uiteindelijk wordt het toch tijd om wat te eten. Nog steeds geen SMS. Hier wat bestellen is riskant. “Dan zal je zien dat ik juist dan een berichtje krijg” denkt de Viking. En dus wordt het bij wijze van grote uitzondering een vieze, kleffe, vette hap bij de door hem zo verafschuwde McDonalds. Echt smaken doet het hem niet, maar het brengt zijn rommelende maag even tot rust. Als zijn eten op is, loopt de Viking nog even het straatje, aangrenzend van de parkeerplaats waar zijn auto staat, in. Daar valt hem iets op wat hem eerder nog niet was opgevallen. Een groot en oud, geel gebouw met veel ramen. Achter die vele ramen wordt hij van alle kanten aangestaard door poppen. Heel veel poppen. Het lijkt de Muppetshow wel. Hier moet hij wel foto’s van maken! Terwijl hij even zijn zorgen vergeet, met dank aan zijn trouwe Canon, gaat zijn telefoon af. Een SMS-je! De hulpdiensten zijn er binnen dertig minuten. Terwijl hij zijn telefoon weer opbergt in zijn broekzak, ziet hij al een rode pechhulp auto de straat inrijden. Hij zet snel nog even een sprintje in. Een vriendelijke Deense meneer in overall stelt zichzelf voor en pakt gelijk zijn gereedschapskist tevoorschijn. Als een volleerde autodief breekt hij de deur van de Micra open. En dat alles zonder enige schade aan de deur of de rest van de auto. Binnen een minuut gaat de deur open en duikt hij de auto in. Het doel was de reservesleutel maar hij komt naar buiten met… de originele sleutel! Hij was dus gewoon in de auto blijven liggen. Na een beleefd praatje en vele bedankjes later, vervolgd de Viking zijn weg naar zijn volgende bestemming en neemt zich voor om de rest van de reis standaard zijn reservesleutel in zijn broekzak te laten zitten, zodat dit niet nog eens zal gebeuren.

Wordt vervolgd...