Eerdere delen:

Deel 1: Hans Christiaan Andersen
Deel 2: Thuiskomen
Deel 3: Midsommar
Deel 4: Alleen op de wereld?
Deel 5: Beestenboel

Deel 6: If you got a change, take it!

Hoofdstuk 13
Vrijdag 27 juni, Kopenhagen (Den)

De volgende ochtend ziet de wereld er weer heel anders uit. Het is droog, zonnig en de mensen op de camping zijn vriendelijk. De Viking kan ook weer volop in zijn moedertaal praten, want in tegenstelling tot Zweden, stikt het op de camping van de Nederlanders. Als hij het toiletgebouw uitgelopen komt, raakt hij al snel in een gesprek over Noorwegen en Zweden met zijn nieuwe overbuurvrouw, die hij inmiddels omgedoopt heeft tot Mevrouw Oslo, en een vrouw die hier met haar partner verderop op de camping staat.

Terug bij de tent zit de Viking op zijn badlaken te genieten van een laat ontbijtje als er uit het niets een man van eind twintig met lang, vettig haar en een klein bruin baardje en gekleed in een soort van wit-grijs gewaad aangelopen komt. Hij lijkt zo uit de Bijbel weggelopen. Hij stelt zichzelf voor als één van de vrijwilligers van deze camping. Iets wat direct opvalt is zijn gebroken Engels met zwaar accent. Scandinaviërs staan normaal bekend om hun uitstekende kennis van de Engelse taal. Hij vraagt welke kampeerplek de Viking heeft. Deze legt uit dat het T5 is, maar dat hij die nooit heeft kunnen vinden en omdat er niemand was om hem op weg te helpen heeft hij hier maar zijn tent neer gezet. Dit is eigenlijk een camper/caravan plek, maar omdat het niet zo druk is en de Viking morgen toch weer vertrekt, mag hij hier wel blijven staan. Wel wordt hij nog even streng gesommeerd om mijn auto te verplaatsen naar de parkeerplaats aan het begin van de camping. Het is niet de bedoeling dat iedereen zijn auto op de camping laat staan. De verbouwereerde Viking belooft hem na zijn ontbijt te verplaatsen en voordat hij het kan hebben over de nog openstaande rekening, heeft de man alweer vluchtig “bye” gezegd en loopt weg om andere campinggasten op hun gebreken aan te spreken. De Viking lacht nog wat met meneer Oslo om deze rare snuiter en stapt uiteindelijk de auto in. Echter zet hij niet de auto op de parkeerplaats, maar rijd hij direct door naar Kopenhagen.

Nadat hij zijn auto in een parkeergarage heeft gezet, loopt de Viking langs de drukke hoofdweg richting het centrum. Terwijl hij bij de verkeerslichten probeert over te steken komen alweer een derde en vierde bus vol met spandoeken en schreeuwende en toeterende jongeren langsrijden. Als de twee bussen elkaar kruisen wordt het lawaai alleen maar harder en doen ook de buschauffeurs, met hun getoeter, fanatiek mee. Wat er precies op de spandoeken staat, krijgt de Viking niet helemaal mee. Het zal wel één of andere demonstratie zijn, is zijn eigen invulling ervan.
Na wat rondstruinen door de straten van de Deense hoofdstad ploft hij op een bankje neer met uitzicht op een fontein met één van de vele beelden die Kopenhagen rijk is.
Terwijl de Viking een slok van zijn water neemt, vanwege het warme en dorstige weer, word het opeens een drukte van jewelste rondom de fontein. Het blijkt dat twee van de bussen die de Viking al een aantal keer was tegengekomen of in de verte had gehoord, net om de hoek zijn gestopt. Alle jongeren die daarin stonden zijn met een hoop kabaal uitgestapt. Uit de, inmiddels bijna lege, bus komt harde muziek. De jongeren, met allemaal hetzelfde rare, witte petje met rode band op hun hoofd, juichen en toeteren en fluiten op hun meegebrachte toeters.
De Viking vindt het toch even tijd om te Googelen. Dit brengt al snel een duidelijk antwoord. Het is geen protest, zoals eerder gedacht, maar het zijn studenten die geslaagd zijn. In Kopenhagen en andere delen van Denemarken is het namelijk traditie dat als je geslaagd bent, je wordt rondgereden in een open bus. Alle studenten dragen een traditionele ‘studenterhue.’ In gouden letters is, op de achterkant van de rode band, de naam van de geslaagde student geborduurd. Dat is dus de betekenis van dat rare petje, wat de Viking nog het meest vindt lijken op een ouderwets matrozenpetje. Zo één van Peppie en Kokkie of Donald Duck.
Sommige van de studenten gooien al rennend hun shirt uit en springen in de fontein. Sommigen in hun ondergoed, anderen waren wat beter voorbereid met zwemkleding. Er zijn er zelfs enkelen die er met kleding en al inspringen! De studenten trekken veel bekijks van de voorbijgangers en sommigen nemen zelfs uitgebreid de tijd om op de foto te gaan voor of met de toeristen, die massaal zijn blijven staan alsof ze bij de Apenheul aapjes aan het kijken zijn. Na de eerste twee bussen, komen er steeds meer bussen vol met lichtelijk aangeschoten studenten aanrijden, terwijl anderen weer stilletjes vertrekken als hun passagiers de stad inrennen. De Viking heeft het na een paar minuten hier wel gezien en besluit nog even de stad in te gaan, alvorens hij weer terug richting de camping vertrekt.

Op de terugweg stopt de Viking eerst nog even bij het aangrenzende dorpje. Hier eindigt hij in een mooi en knus restaurantje in de enige winkelstraat die het dorpje rijk is. Hij bestelt een kipgerecht, wat eruitziet als een waar kunstwerkje. Het smaakt zo mogelijk nog beter dan het eruitziet. De kip is heerlijk mals en de warme groente en aardappelen die erbij geserveerd worden zijn ook heerlijk!

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Als de Viking iets na achten terug is op de camping raakt hij in gesprek met Meneer en Mevrouw Oslo die op dat moment hun laatste happen van hun avondeten aan het wegwerken zijn. “Kan je schaken?” vraagt zijn overbuurman. De Viking antwoord dat hij dit nooit geleerd heeft, maar dat hij wel van andere bord en kaart spelletjes houdt. “Oh jammer, want ik begin het een beetje zat te worden om elke keer met schaken ingemaakt te worden door mijn vrouw.” Zijn vrouw haakt hierop in. “We hebben wel nog heel veel andere spelletjes, kom anders straks langs gaan we gezellig een spelletje doen!”
Een klein uurtje later zitten meneer en mevrouw Oslo en de Viking aan de campingtafel met een stapel vol spelletjesdozen.
Halverwege het eerste potje kijken de drie op. Een hoop gezang en getrommel komt vanaf de minigolfbaan aan hun linkerkant. De vrijwilligers van de camping hebben zich verzameld op het grasveldje bij de minigolf baan en zingen op het ritme van de trommels een monotoon lied. Het zijn 2 vrouwen en 3 mannen, elk gekleed in dezelfde beige gewaden die de man van eerder op de dag ook al aan had. De Viking en zijn metgezellen kunnen hun lachen niet bedwingen. Het lijkt wel een soort van sekte die je wel eens in films ziet. Na hun lied gaan de vijf Denen met zijn allen de sauna in, waarna twee van de drie mannen na een tijdje teruglopen richting de uitgang, zonder ook maar om te kijken naar hun gasten.
De andere man en de twee vrouwen blijven erg lang in de sauna achter en dus hebben de drie Nederlanders de grootste lol over de Deense campinghouder met zijn harem.
De rest van de avond wordt er tot lang na zonsondergang spelletjes gespeeld, gepraat, gesnackt, gedronken en heel veel gelachen.

Hoofdstuk 14
Zaterdag 28 juni, Kopenhagen (Den) – Kattendorf (Dui)

De volgende ochtend zijn zowel de Viking, als meneer en mevrouw Oslo druk in de weer om hun kampeerspullen op te ruimen. Voor alle drie zit de reis er bijna op. Waar de Viking in twee etappes naar huis rijdt, rijden zijn gezellige overburen in één keer terug naar hun huis in het zuiden van Nederland. Als hun ruime Skoda is ingeruimd komen ze afscheid nemen alsof in plaats van drie dagen, ze drie weken samen op de camping hebben gestaan. De Viking verbaast zich opnieuw, hoe snel je eigenlijk een bepaalde vriendschapsband kan opbouwen, als je op reis bent.
Een klein half uurtje nadat meneer en mevrouw Oslo vertrokken zijn, vertrekt ook de Viking. Op weg naar Duitsland, naar zijn laatste slaapplaats voordat hij weer naar huis gaat.

Het is al bijna half vijf in de middag als de Viking het Duitse plaatsje Kattendorf, net voor Hamburg, binnenrijd. Net als op de tweede dag zal hij op een ‘Campspace’ locatie overnachten. Hij beland uiteindelijk net buiten het centrum bij een bescheiden vrijstaand huis. Onderweg kreeg de Viking al een berichtje dat zijn gastvrouw nog in Kiel zit en haar man waarschijnlijk ook niet op tijd aanwezig zal zijn, maar dat hij het zichzelf gemakkelijk mag maken op het terras in de tuin. Het is een wilde tuin met hoog gras en midden in de tuin staat een grote trampoline. Zijn eerste gedachte is hoe hij ooit hier zijn tent gaat opzetten, maar na de lange reis kan hij zich er nu nog niet heel druk om maken. Dat is een zorg voor later. Hij neemt plaats op het comfortabele bankje op het houten terras dat tegen het woonhuis aan staat.
Als hij net zijn halfvolle beker met lauwe sap op de grote, houten tafel zet komt er een meisje van een jaar of achttien uit de deur naast hem gelopen. Ze komt wat onzeker over, zeker wanneer ze in het Engels moet uitleggen dat haar moeder wat vertraging heeft opgelopen, dus dat zij gevraagd is om de Viking alvast op weg te helpen. Samen verplaatsen ze de trampoline, zodat er een ruime plaats voor de tent van de Viking ontstaat. Ze geeft hem een sleutel voor het woonhuis en wijst hem de toilet en badkamer op de eerste etage. Mocht het enorm gaan regenen is er zelfs nog een gastenverblijf, maar de Viking verzekerd het meisje dat hij na de laatste weken wel wat gewend is. Hij besluit het meisje ‘Kitty’ te gaan noemen, aangezien ze zich in Kattendorf bevinden.

Als de Viking net zijn tent heeft opgezet, komt Kitty weer naar buiten gelopen. Eerder had de Viking haar al gevraagd naar een supermarkt. Kitty moet echter naar de manege om voor te bereiden op haar wedstrijd van morgen, dus vraagt ze de Viking op een wat onzeker toontje of hij haar misschien een lift kan geven, nu haar moeder het niet gaat redden. Dan kan ze de Viking gelijk de supermarkt aanwijzen.

Het ritje duurt slechts twintig minuten, maar de Viking komt al snel van alles te weten over Kitty’s familie. Vooral over haar broers verteld Kitty honderd uit. De ene heeft half Europa al gezien en woont en studeert momenteel in Spanje en de andere is voor de liefde naar Arnhem verhuist.
Nadat de Viking, Kitty uiteindelijk heeft afgezet bij de manege gaat hij snel op zoek naar de supermarkt. Na wat boodschappen te halen bestelt hij een schnitzel bij een norse, oudere man bij de eetgelegenheid in hetzelfde winkelcentrum. Als de Viking wat later aanvalt op zijn goed gevulde bord met schnitzel, patat en groenten komt hij tot de vervelende conclusie dat ze toch bestaan in Duitsland. Vieze, vette, smakeloze schnitzels. Voortaan toch maar weer wat meer moeite doen met het uitzoeken van een restaurant.

Eenmaal terug bij het huis in Kattendorf, komt de Viking onderweg naar de badkamer de man des huizes tegen. Het is een slanke man met een wat alternatief uiterlijk. Een goed gevulde baard en lang haar als de gitarist uit een oude rockband uit de jaren tachtig. Toch ziet hij er, mede door zijn vrolijke, jeugdige uitstraling, nog zo jong uit, dat je niet zou verwachten dat hij inmiddels al drie volwassen kinderen heeft. Ze maken een kort en beleefd praatje, voordat de Viking zich eindelijk kan gaan opfrissen na deze lange dag.

Als de Viking die avond rustig op het terras een Donald Duckje aan het lezen is, krijgt hij al snel gezelschap van meneer en mevrouw Kattendorf en Kitty, die inmiddels van haar training is opgehaald door haar moeder. Mevrouw Kattendorf is een vriendelijke, open vrouw. Net als haar dochter heeft ze hele verhalen. Ze hebben het vooral over hun gezamenlijke liefde voor Zweden en de keren dat ze haar zoon zijn gaan opzoeken in Arnhem en in de meest schitterende omgeving bij een Campspace zijn wezen overnachten. Ook de schitterende foto’s van hun fotograferende oudste zoon in Spanje komen aan bod. Trots laat Kitty de schitterende foto’s uit IJsland van haar broer zien.
Zo gaat de avond snel voorbij. In een klein dorpje onder de rook van Hamburg, bij deze vreemde, maar vriendelijke en gastvrije familie.

Hoofdstuk 15
Zondag 29 juni, Kattendorf (Dui) – Harderwijk (Ned)

De volgende ochtend kan de Viking gelukkig weer een droge tent inpakken. Van de familie Kattendorf heeft hij de vorige avond al afscheid van genomen. Zij zijn die zondagochtend al vroeg vertrokken voor de dressuurwedstrijd van Kitty, aan de andere kant van het land. Na zich even snel opgefrist te hebben legt de Viking de sleutels van het huis op de afgesproken plek neer en vertrekt hij voor zijn allerlaatste etappe van zijn avontuur.

Na nog geen half uur rijden neemt hij een uitgebreid en verrassend goedkoop ontbijt bij een wegrestaurant tussen Kattendorf en Hamburg in. Eenmaal weer terug onderweg kan hij achteraan aansluiten in de files bij Hamburg en Bremen, al valt het nog enigszins mee. Voor Duitse begrippen dan. Veertig minuten vertraging is eigenlijk niks in deze regio.
Als de Viking eenmaal de snelweg af is en op de bekende provinciale wegen richting Meppen en de Nederlandse grens rijdt stuit hij op de ene, na andere wegafsluiting. Als hij zich vervolgens voor een derde keer stuk rijdt op een afgesloten weg overlegt hij met de twee Nederlandse vrouwen in de auto die al enkele kilometers achter hem reden. Google Maps geeft in beide auto’s ook niet aan dat er wegafsluitingen zijn en nergens wordt aangegeven hoe ze nu moeten rijden. Een derde auto, met Duitsers, geeft uitsluitsel. De twee Nederlandse auto’s mogen wel achter hun aanrijden, zij kennen de weg hier. En zo rijden de drie auto’s binnendoor langs kleine Duitse dorpjes de toeristisch route. Wanneer de Duitse auto rechts afslaat geeft deze netjes aan dat de Nederlanders nu gewoon rechtdoor moeten rijden en inderdaad na enkele honderden meters komen ze weer uit op de snelweg richting Hoogeveen. De Viking besluit nog even snel te tanken bij de laatste afrit voor de grens, voordat hij daadwerkelijk weer zijn moederland in gaat rijden.

Als hij de Duits-Nederlands grens binnenrijdt staan er ter hoogte van Emmen en Hoogeveen heel veel mensen langs de kant van de A37. Hij denkt graag dat het voor hem is. Een warm welkom thuis voor de avontuurlijke Viking. En die honderden, internationale motoren om hem heen? Die horen ook gewoon bij het welkomstcomité.
Uit zijn bluetooth speaker komen voor misschien wel de honderdste keer de klanken van countryzanger Cody Johnson voorbij, welke hij wederom luidkeels meezingt.

“If you got a change, take it, take it while you got a change. If you got a dream chase it, ‘cause a dream won’t chase you back.”

Deze twee zinnen waren eigenlijk zo’n beetje het thema van deze reis. Hij ging dit avontuur in zijn eentje aan, omdat er uiteindelijk niemand mee wilde of kon. In de woorden van Cody Johnson: “Je leeft maar één keer, dus haal er uit wat erin zit en laat je niet tegen houden door je twijfels of je angsten.” Op wat enkele momentjes na, was hij eigenlijk nooit eenzaam of alleen. Hij maakte veel Deense, Zweedse, Duitse en zelfs enkele Nederlandse en Spaanse vrienden onderweg. Hij maakte herinneringen om nooit te vergeten. Ervaringen die hem een sterker en rijker mens maakten. Al gaf hij nog zo veel Euro’s en Kronen uit in de musea, de stad, de restaurantjes of het elandenpark. Natuurlijk is het altijd leuker om samen te reizen en samen avonturen te beleven. Het met iemand te kunnen delen. Maar als er niemand is om mee te gaan, welke keuze maak je dan? Blijf je thuis zitten, op de bank, zodat er sowieso niets gebeurt of ga je zelf de strijd met het onbekende aan?
De Viking koos in ieder geval voor het laatste en daar heeft hij geen moment spijt van gehad. En wat betreft de reis met iemand te kunnen delen? Doormiddel van dit sprookje zal nu iedereen zijn verhaal kunnen lezen.
Eenmaal thuis heeft de Viking nog een weekje vrij, voordat het normale leven weer begint. Dan zal het euforische gevoel van dat hij dit alles toch maar even geflikt heeft en het gevoel van ultieme vrijheid en geluk weer snel naar de achtergrond verdwijnen. De ervaringen zal hij echter de rest van zijn bestaan altijd met zich meedragen. Net zoals de bijzondere personen die hij op deze reis ontmoet heeft altijd een plekje in zijn hart hebben gekregen. Van de automonteur van de pechhulp in Odense, tot de Duitse campinggasten op Lindö Camping en van de behulpzame Denen die zijn parkeerkosten in Karlskrona betaalden tot aan het gepensioneerde, Nederlandse koppel in Kopenhagen en al die anderen die hij op deze schitterende reis heeft ontmoet.
Het was een schitterend, uniek avontuur voor onze reislustige Viking en zoals dat altijd gaat met sprookjes…

Hij leefde nog lang en gelukkig.

Einde

 

Eerdere delen:

Deel 1: Hans Christiaan Andersen
Deel 2: Thuiskomen
Deel 3: Midsommar

Deel 4: Alleen op de wereld?

Hoofdstuk 8
Zondag 22 juni, Stockholm – Ödeshög (Zwe)

Het is heerlijk weer voor een stranddag. De Viking is dan ook vlak nadat hij zijn auto heeft opgehaald in Södertalje neergestreken bij een strandje in de buurt van Stockholm aan de Oostzee. Rond een uur of één besluit hij dan toch te vertrekken naar zijn nieuwe verblijf.

Als hij ruim twee uur later aankomt bij het hostel in de buurt van Ödeshög zet hij zijn auto neer op de ruime parkeerplaats, waar het wel weer stikt van de vliegen, en loopt vervolgens een grote tuin binnen, waar veel mensen in het gras, op het terras of aan de houten picknicktafels zitten. Gezellig en gemoedelijk zijn de eerste woorden die opkomen in het hoofd van de Viking. Dat in combinatie met de schitterende omgeving, pal aan het meer Vänern, maakt dat de Viking erg hoopvol is over de komende drie dagen. Na even zoeken, vind hij de receptie in een ruimte wat nog wel het meest weg heeft van een kas in de bollenstreek. Achter de balie wordt hij geholpen door een vriendelijke man van Jamaicaanse afkomst. Hij wijst de Viking van een afstandje de weg waar hij heen moet gaan, maar loopt niet met hem mee.
Het gebouw wat de Viking instapt ligt aan het uiteinde van het terrein. Hij loopt eerst door een grote woonkamer, met houthaard, en langs een ruime keuken voor algemeen gebruik, voordat hij uiteindelijk bij zijn slaapzaal komt. Wanneer hij de sleutel omdraait en de deur opent komt hij voor een verrassing te staan. Hij had een slaapzaal van zes geboekt. Volgens booking.com waren er nog maar enkele plaatsen beschikbaar. Echter, wanneer hij de kamer binnenstapt bevindt hij zich in een slaapzaal van drie en geen enkel bed is in gebruik. Voor de rest ziet alles er prima, schoon en netjes uit, maar vreemd is het wel.
Als hij terug bij de receptie staat, praat hij wat met een Duitse man die op het terrein werkt. De Viking vraagt informatie over de wifi, want zijn eigen data heeft nul bereik. Hij krijgt de inloggegevens, maar de Duitse man waarschuwt wel dat het signaal niet altijd even sterk is. Dat blijkt een understatement. Het is een wonder als hij het vijf minuten achter elkaar volhoudt. De Viking besluit uiteindelijk maar om richting het dichtstbijzijnde dorpje te rijden voor wat boodschappen en een hapje te eten.
Nadat hij boodschappen gedaan heeft probeert hij het bij de lokale pizzeria. De norse, donkere man, die op dat moment bezig is met wat opruimwerkzaamheden ziet dat hij bij de balie staat te wachten, maar blijft toch rustig zijn ding doen. Na iets wat wel vijf minuten voelt komt hij op zijn dooie gemakje naar de balie toe. Na de gebruikelijke “Do you speak English?” kijkt de man de Viking chagrijnig aan en komt er één enkel woordje uit: “No.” Nou dat is dan in ieder geval duidelijk. De Viking bedankt de man kortaf en vertrekt. Hier wil hij niet eens meer een pastaatje eten. Uiteindelijk eindigt hij dan toch weer bij de MAX Burgers, maar toch hopelijk wel voor de laatste keer.
Als de Viking terugrijdt blijft hij, halverwege de heuvel, eerst nog minstens een uur stil staan bij de houten picknicktafels op het uitkijkpunt. Het uitzicht is schitterend! Dat vinden de Duitse toeristen naast hem en de voorbijkomende hardlopers, mountainbikers en hikers duidelijk ook.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Terug bij het hostel is het opeens uitgestorven. De Viking probeert nog eens, tevergeefs, verbinding te krijgen met de wifi. Uiteindelijk gaat hij naar zijn, nog steeds, lege slaapzaal, waar hij na veel pogingen, als hij bij het open raam gaat zitten, toch contact krijgt met Haarlem, een vrouw met wie hij al even via Facebook contact heeft en negen jaar geleden met haar partner vanuit Nederland naar het zuiden van Zweden is verhuisd. Ze zouden deze week nog eens gaan afspreken in een stad in de buurt van de volgende locatie.
De Viking verteld Haarlem onder andere dat er hier niemand lijkt te zijn, afgezien van het personeel, wat vreemd is, gezien dat Booking.com toch echt meldde dat er nog maar enkele plekken beschikbaar waren en de kamer die hij in eerste instantie wilde boeken was helemaal niet meer beschikbaar. Het wordt later en later, als er opeens op de deur wordt geklopt. Met Haarlem nog aan de telefoon doet de Viking de deur open. Het is de aardige Duitse man van eerder vandaag, die in zijn ondergoed voor de deur staat. Hij zegt dat hij de kamer hiernaast heeft en hij morgen vroeg op moet, om te werken, dus of de Viking het gesprek wil afronden. Ondanks dat de Viking dit toch wel wat overdreven vindt, bied hij zijn excuses aan en belooft het gesprek af te ronden.
In overleg met Haarlem besluit de Viking zijn auto in te stappen en een stukje te gaan rijden, voor wat privacy en een beter bereik.

Halverwege de heuvel brengt de Viking aan de rand van het bos zijn auto tot stilstand. Het is doodstil hier, op het geluid van de knisperende blaadjes van de bomen en wat late vogels na. In gesprek met Haarlem aan de telefoon geeft de Viking al snel aan echt geen goed gevoel te hebben bij dit hostel. Als ook Haarlem hem dan aanraadt te vertrekken, want niet overal in Zweden is het even veilig, is de keuze snel gemaakt. Halverwege het gesprek komt er opeens iets vlak over de auto vliegen. Een vleermuis misschien? “Sst” onderbreekt de Viking, Haarlems monoloog. Op nog geen meter afstand vlak voor hem is zojuist een bruine uil op een tak geland. De Viking probeert nog naar zijn camera te grijpen, maar de uil kijkt hem met zijn grote ogen recht aan en vliegt weer weg. Als hij dit aan Haarlem vertelt, raad ze hem aan om in het vervolg gewoon op te hangen en een foto te maken, want zo’n kans krijg je niet vaak. Zelfs niet in Zweden. Het is al half twaalf geweest als de Viking in het pikkedonker weer terug rijdt. Vlak voor zijn auto langs rent iets pluizigs in hoge snelheid naar de overkant van het bosweggetje. Het is geen konijn, een marter misschien? Eenmaal terug op zijn privéslaapzaal valt hij in een diepe, maar korte slaap.

Hoofdstuk 9
Maandag 23 juni, Ödeshög – Lindö (Zwe)

De volgende ochtend is de Viking vroeg wakker. Na een snel ontbijt pakt hij opnieuw de auto en rijd richting het uitkijkpunt waar hij als eerste de camping opbelt waar hij eigenlijk pas woensdag naar te zou gaan. Hij wordt te woord gestaan door een enthousiaste Duitser. Na even wat getik op zijn computer vertelt hij de Viking dat hij meer dan welkom is!
Het volgende telefoontje is naar de boekingswebsite. De vriendelijke vrouw aan de andere kant van de lijn hoort zijn verhaal aan. Ze mailt de eigenaar van het hostel met het verzoek om het geld terug te krijgen van de rest van het verblijf en adviseert de Viking om terug naar het hostel te rijden, zijn spullen te pakken en bij het uitchecken te attenderen op het mailtje. Dat doet hij dan ook.
Bij het uitchecken wordt gezegd dat ze het met bookings.com gaan oppakken. De sfeer is veel koeler, minder hartelijk dan de vorige dag. De Viking houdt opnieuw zijn relaas over het spookhostel en dat het wel erg stil was voor een hostel die bijna volgeboekt zou zijn. Het enige wat hij van de oudere vrouw aan de balie krijgt te horen krijgt is dat het niet voor iedereen is, zo’n rustige plek, midden in de natuur. Hij besluit hier heel snel weg te gaan.

Als de Viking de lange snelweg afrijdt, richting de provinciale weg rijdt er enkel een ruime, Duitse Volkswagen, bepakt en bezakt, achter hem. Voor de rest is de weg kilometerslang uitgestorven. De Duitser die hij vanochtend nog aan de telefoon had, had hem al gewaarschuwd dat er regen was voorspelt voor het zuiden. Hij heeft niets te veel gezegd, want het komt met bakken tegelijk uit de lucht. Als de Viking, geleid door zijn navigatie, rechtsaf het modderige bospaadje op stuurt, blijft hij achtervolgt worden door de donkere stationwagen achter hem. Terwijl de regen gelukkig wat afneemt, rijden ze de camping op waar al een tweetal mannen met paraplu staan te kletsen. De jongste van de twee, met donkere haren, een kort, getrimd baartje en piercing in zijn lip, komt naar de Micra toe gelopen. Hij stelt zich voor als de man die de Viking vanochtend al aan de telefoon had. Het is gelijk een zeer warm en gastvrij welkom. Hij adviseert om, nu het nagenoeg droog is, eerst de tent op te zetten. De man loopt voorop en wijst zowel de Viking als de Duitsers die kilometers achter hem aan zijn gereden een plekje aan. Zij aan zij met het koppel van eind twintig dat uit de Volkswagen gestapt komt zet de Viking zijn tent op. Als zijn tent staat, kijkt hij eens goed om zich heen. Hij staat op een bescheiden grasveldje met in het midden een houten huisje. De meeste gasten zijn Duitsers in caravans. Zijn buren en hij zijn de enigen met een tent. De meesten zijn Duitsers, maar hij herkent ook enkele Nederlandse kentekenplaten. Veel mensen ziet hij nog niet, waarschijnlijk allemaal aan het schuilen voor de regen.
Als hij naar de receptie sopt, over het kletsnatte grasveld, word hij door een sympathieke lach begroet door de campingbeheerder. Na de nodige info over het toiletgebouw en het privémeertje waar een kano en roeiboot liggen voor algemeen gebruik en de waarschuwing dat open vuur verboden is, behalve in het kampvuurhuisje op het midden van het veldje, praten de Viking en de campingbeheerder er lustig op los. Ze hebben het over het spookhostel en maken hier en daar wat grapjes. De beheerder vertelt over zijn Nederlandse vrouw en dat zijn moeder, die hier vlakbij verblijft, elke ochtend verse broodjes op bestelling voor de campinggasten langs kom brengen. Alleen niet op woensdag, want dat is haar vrije dag! Hij waarschuwt ook over de kleine steekvliegjes, die hier met honderden tegelijk rondvliegen. Die bijten. Te laat! Hij vond de vliegjes tijdens het opzetten van zijn tent al bloedirritant, maar nu hij eens goed kijkt blijkt dat zijn armen helemaal onder de rode vlekjes zitten. En opeens begint het nog te jeuken ook.
Als het Duitse koppel ook naar de receptie komt, nemen ze afscheid van elkaar en gaat de Viking wat schrijven in het schattige houten huisje. Hij neemt plaats op de knusse bankjes rond de barbecue, die tevens dient als kampvuur put.
Na een tijdje komt het Duitse koppel binnengelopen en vragen vriendelijk of ze hier mogen koken. Natuurlijk mag dat, dan zitten ze tenminste droog! De drie raken in gesprek. De vrouw vertelt over de discussie die ze met haar partner in de auto had. Ze dacht dat die kleine, rode Micra, waar aan de buitenkant niet te zien was dat er ook maar iets van bagage in zat, nooit naar dezelfde camping zou gaan als zij. Hoe krijg je dat voor elkaar? Met zo weinig bagage reizen. Bij het Duitse stel in de auto kon niks meer bij en zij zijn maar enkele dagen onderweg.
Als de twee Duitsers hun eten bijna op hebben en de Viking net begint aan zijn eigen bereidde maaltje, die hij al in de supermarkt in Ödeshög gekocht had, komt er een Nederlandse vrouw bij staan. Dat resulteert in het meest internationale gesprek dat de Viking ooit gevoerd heeft. Het gaat moeiteloos over van Nederlands, naar Engels, naar Duits en weer terug. De vrouw spreekt alle drie de talen vloeiend. De Viking verstaat het Duits wel, maar praat alleen maar Engels en Nederlands.

Die avond ontmoet de Viking nog meer campinggasten. Hij praat eerst met een gepensioneerde man die hier samen met zijn vrouw al enkele jaren komt. Hij komt uit het midden van Duitsland, dus besluit de Viking hem Berlijn te noemen. Berlijn weet hem gelijk wat tips te geven terwijl hij als een volleerd pyromaan het kampvuur in het houten huisje flink aan het opstoken is. Hij vertelt over de eland die hij vorig jaar nog vlak achter zijn caravan in het bos was tegengekomen.
Inmiddels is het droog. Ook volgens de weer app blijft het de komende uren droog en dus neemt de Viking tijdelijk afscheid van Berlijn en zijn vriend die er inmiddels bij is komen staan en vertrekt hij voor de wandeling op de route die Berlijn zojuist aanraadde.
De route leidt hem door het schitterende bos vol met naaldbomen. Het is er heerlijk rustig en hij geniet met volle teugen van de frisse, schone lucht en het gefluit van de vogeltjes. Dieren komt hij, op de vieze, glibberige, zwarte slakken na, nog niet tegen. Wel loopt hij langs een typisch Zweeds, rood huisje, een kleine pipo wagen die dient als vissershut en het meer waar de campingeigenaar het eerder al over had.
Eenmaal terug op de camping, ziet hij de rook uit de schoorsteen van het houten huisje al van een afstand de lucht in cirkelen. Het huisje is inmiddels vol gestroomd met, met name de Duitse campinggasten. De Viking neemt plaats tussen de Duitsers en het communiceren gaat verrassend makkelijk, aangezien hij het meeste Duits wel verstaat en om hem bij het gesprek te betrekken vallen zijn nieuwe Duitse familieleden ook vaak terug op het Engels. Het was nog lang onrustig op deze camping midden in het Zuid-Zweedse bos.

Wordt vervolgd...

Eerdere delen:

Deel 1: Hans Christiaan Andersen
Deel 2: Thuiskomen

Deel 3: Midsommar

Hoofdstuk 6
Vrijdag 20 juni, Stockholm (Zwe)

Nadat de Viking al vroeg is opgestaan en een vies, klef ontbijt van het hostel heeft gegeten gaat hij snel op pad. Het is vandaag Midsommar (in het Nederlands: Midzomer), het belangrijkste feest van Zweden. Op deze dag wordt de langste dag van het jaar gevierd. Bijna niks is geopend en de Zweedse bevolking trekt naar de stadsparken of het platteland om daar te genieten van traditionele maaltijden, muziek, dansen en spellen.
Ondanks dat enkel wat souvenirwinkeltjes en horeca open zijn, is het erg druk in de stad. Toeristen en Zweden lopen dwars door elkaar heen. Het valt op, dat met name de Zweden erg mooi gekleed zijn. Veel witte of licht gekleurde kleding. De witte jurken van de verschillende vrouwen die voorbijlopen zouden niet misstaan op een zomerse bruiloft. Sommigen lopen zelfs in oud-Zweedse klederdracht of dragen een midsommarkrans op hun hoofd. Een krans van zelf geplukte bloemen. Het is een symbool van geluk en vruchtbaarheid, maar in tegenstelling tot wat vaak gedacht wordt, worden deze kransen niet alleen door vrouwen, maar ook door mannen gedragen.
Na een korte wandeling komt de Viking aan bij het koninklijk Paleis. Dit paleis in het centrum van Stockholm is de toeristische trekpleister van de stad. Nadat hij wat heeft rondgekeken en gefotografeerd ploft hij op één van de bankjes neer in de haven Even lekker mensen kijken! Het stikt er van de toeristen die, nu er toch vrijwel niks open is, allemaal een rondvaart willen maken op één van de vele rondvaartboten die hier aangemeerd liggen.
In de verte klinkt gerommel: “boem, boem, boem.” Het is stralend weer, het zal toch niet gaan onweren?! Opnieuw: “boem, boem,” maar dit keer klinkt het als een ritme. En inderdaad in de verte komt een fanfare in een behoorlijk tempo de straat in gemarcheerd. Ze hebben allemaal het kenmerkende uniform van de paleiswacht. Ze worden voorgegaan door een politieauto met zwaailicht, maar zonder sirene. Achter de muzikanten volgen vele paleiswachten, waaronder twee op een paard. Het is heel indrukwekkend om te zien hoe tientallen, misschien wel honderden benen synchroon op de maat van de muziek weten te marcheren. De Viking bedenkt zich geen moment en grijpt zijn camera en steekt met gevaar voor eigen leven de weg over om tussen alle toeristen door te kruipen zodat hij hier een paar mooie foto’s van kan maken. De stoet gaat richting de binnenplaats en ook de Viking laat zich met de stroom van de toeristen meevoeren achter de paleiswachten aan.
Eenmaal op de binnenplaats blijft de fanfareband muziek maken. Jong en oud, blazers en percussie, iedereen speelt alsof zijn of haar leven ervan afhangt. Al die verdomde selfiesticks maken het alleen wel knap lastig om dit alles goed in beeld te brengen, maar met de nodige handigheidjes weet de Viking dan toch een aantal mooie foto’s en zelfs een enkel filmpje te maken. Het lijkt wel alsof deze plek geluk brengt. De laatste keer hier was drie jaar geleden met Lisanne. Toen vielen ze ook uit het niets, zonder enige planning, in de wisseling van de wacht. En nu, waarschijnlijk vanwege Midsommar, valt de Viking opnieuw bij toeval in een nogal groteske en feestelijke variant van diezelfde wisseling van de wacht. Nadat de wachters elkaar inderdaad hebben afgelost met hun ietwat theatrale pasjes, blijft de band nog een hele tijd een soort van mini-concert houden voor alle mensen hier op de binnenplaats. Zelfs de muziek van ABBA (Does your mother know) kan op deze Zweedse feestdag niet ontbreken. Uiteindelijk marcheren ook de muzikanten weer weg en dus vindt de Viking het wel tijd om weer verder te gaan.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen en video

 

Het is drie kwartier lopen naar de wijk Djurgårdens, wat letterlijk dierentuin betekend, net buiten het grote stadscentrum. De Viking had de bus of tram kunnen pakken, maar hij geeft de voorkeur aan een kleine wandeltocht, zo ver is het nou ook weer niet. Zijn doel is om naar het openluchtmuseum ‘Skansen’ te gaan, maar opnieuw raakt hij afgeleid. Hij loopt langs een groot park, aan het water. Op het water varen wat waterfietsen voorbij, maar het grootste feest bevindt zich op het grasveld. Overal kleedjes met kleine picknicks. Er wordt gegeten, gepraat, gelachen en spelletjes gespeeld. Meer dan waar ook in Stockholm zie je hier mannen, vrouwen en kinderen met de inmiddels bekende Midsommarkransen op hun hoofd. Als de Viking plaats neemt op een bankje aan de rand van het park komen er ontelbaar veel mensen langs die de mooiste bloemen plukken die ze kunnen vinden en deze gelijk in hun krans op hun hoofd steken. Soms alleen, maar vaak ook in kleine vriendengroepjes of als gezin. Het ziet er allemaal heel onschuldig, vredelievend uit. Iets verderop in het park wordt een jongetje van een jaar of tien aangemoedigd door een donkere jongevrouw. Ze heeft wel wat weg van een hippie uit de jaren zeventig, met haar lange jurk, haar lange, zwarte haar in een vlecht en een grote, imposante bloemenkrans op haar hoofd. Thuis vergeleek de Viking Midsommar een beetje met het Nederlands Koningsdag, maar dat heeft hier echt niks mee te maken. Geen grote mensenmassa’s die allemaal van links naar rechts gaan, omdat een mafkees in een clownspak ze dat toeschreeuwt of dronken jongeren die hun eigen stad kort en klein slaan. Gewoon genieten van de zon, het leven en elkaars gezelschap.
Na een paar uur in het park te hebben doorgebracht besluit de Viking toch maar eindelijk door te lopen naar ‘Skansen’ dat op slechts een paar honderd meter van het park ligt.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Na even wachten bij de toegangspoort koopt de Viking een entreeticket en gaat naar binnen. Het museum ligt grotendeels op een heuvel en hoewel er een treintje is die vermoeide toeristen of mensen die slecht ter been zijn naar boven kan vervoeren heeft onze sportieve Viking geen zin om daarop te wachten. Hij is nog jong en sterk, hij kan de klim wel te voet maken. Als hij eenmaal boven is ziet hij allemaal ouderwetse Zweedse huisjes en een kleine centraal gelegen vijver met wat eendjes en een vervallen roeiboot erin. Het is erg druk. Het lijkt wel alsof alle toeristen van Stockholm zich hier hebben verzameld. Hij loopt wat door het park tot hij uiteindelijk bij de afdeling Zweedse dieren terecht komt. Hier kan je op bezoek bij de bruine beren, lynxen, bizons en natuurlijk zijn er ook twee elanden. Het voelt toch een beetje als een dierentuin, in plaats van een museum, aan. De Viking houdt het toch al relatief snel voor gezien. Het is druk, warm en benauwd. Echt een indruk van het Zweedse leven van vroeger kan de Viking er niet uithalen. Het is vooral een veredelde dierentuin met wat houten huisjes, die hij onderweg ook al heeft kunnen zien. Na een uur in dit openluchtmuseum te hebben doorgebracht, loopt hij met de stroom mee naar buiten. Terug in de richting van het park en het stadscentrum.

Na ruim een uur lopen en rondkijken is hij uiteindelijk terug bij het Koninklijk Paleis. Het is geen toeval dat de Viking opnieuw hier te vinden is. Het is al half zeven geweest en hij begint trek te krijgen. Drie jaar geleden had hij, samen met Lisanne, een klein eettentje gevonden waar hij het lekkerste Zweedse balletjes gerecht gegeten had dat hij ooit heeft geproefd of zal proeven. Het lag wat achteraf, in een smal steegje vlak achter het paleis. Het terras, dat slechts uit een paar tafeltjes op een ietwat scheve stoep bestond, keek destijds uit op een gebouw dat in de stijgers stond.
Na wat zoeken heeft hij het uiteindelijk toch gevonden: ‘Café/Bistro Gastabud.’ Als hij het smalle steegje inloopt ziet hij dat tegenover dit restaurant inmiddels een Hongaars restaurant in zit. Het blijkt dat dit kleine onbekende restaurantje inmiddels niet meer zo onbekend is. Na wat zoeken op zijn telefoon, ziet hij dat het kleine restaurantje van toen op bekende sites als Tripadvisor erg goed staat aangeschreven. Langs de lange rij, die tot ver buiten dit kleine restaurantje loopt, komt een donkere, lange, slanke man van eind veertig naar buiten gelopen. Het is de kok die de Viking drie jaar geleden al eens wat woorden heeft uitgewisseld. De kok zal hem waarschijnlijk niet zo snel herinneren, maar hij heeft zo’n karakteristiek voorkomen dat de Viking hem uit duizenden herkend. Het is dus hetzelfde tentje, dezelfde kok, maar wel heel veel meer klandizie! De Viking staat in een tweestrijd. Hier achteraan sluiten of op zoek naar wat anders en het morgen, wat vroeger op de avond, opnieuw proberen. Hij besluit het laatste te doen.
Aan de rand van de stad geniet hij in het Zweedse avondzonnetje van een heerlijk kip gerecht en minstens net zo heerlijk dessert.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Terug op de kamer kletst hij wat met zijn Belgische kamergenoot, wanneer de deur opengaat. De twee mannen kijken op als er een Aziatische jonge vrouw van een jaar of vijfentwintig binnenstapt. Ondanks haar vermoeidheid, komt ze vrij opgewekt over. Ze vertelt dat ze uit Londen komt. Ondanks dat ze haar naam wel verteld heeft zal ze daarom de bijnaam Londen krijgen. Ze is net een half uur geleden aangekomen met de trein vanuit Kopenhagen, waar ze de laatste week verbleef. Net als haar Duitse en Belgische kamergenoten dus aan het interrailen. Ze stelt vooral veel vragen, maar verteld verder niet veel over zichzelf. Even later voegt zich een Amerikaanse vrouw van waarschijnlijk dezelfde leeftijd als Londen binnen. Ze voegt zich bij het gesprek en verteld dat ze sinds een klein jaartje studeert in Kopenhagen, maar nog verder weinig van Europa heeft gezien. Tot nu. Als ook Bonn en Keulen binnenlopen hebben de vrouwen en hun Belgische schoothondje het vooral heel erg gezellig met elkaar. De Viking is toch een vreemde eend in de beid als enige dertiger. Na een tijdje heeft hij zelf wel door dat hij niet echt meer deelneemt aan het gesprek en maakt hij zichzelf maar klaar voor bed, want na de hele dag rondlopen in de Zweedse hoofdstad is de tank eigenlijk wel een beetje leeg.

Hoofdstuk 7
zaterdag 21 juni, Stockholm

Een nieuwe dag in Stockholm. De Viking besluit het ontbijt in het hostel dit keer te laten voor wat hij is en in de ‘7-eleven’ aan de overkant van de straat een paar broodjes en een kopje thee “to go” te kopen, om deze in het park op te eten. Als hij zijn laatst paar slokken thee naar binnen gooit, komt Londen voorbijlopen. Ze zeggen elkaar beleefd gedag. De Viking wacht enkele minuten, voordat ook hij in dezelfde richting van het centrum loopt.
Voor het eerst voelt de Viking zich wat eenzaam en loopt hij er wat verloren bij. Hij loopt wat door de straten en steegjes, waar hij niet eens zijn navigatie meer voor nodig heeft. Ziet wat karakteristieke mensen die hij graag eens op de foto zou willen zetten, maar hij vindt het toch nog wat te spannend om er gewoon op af te lopen om hen hiervoor te vragen. Hij koopt in één van de vele souvenirwinkeltjes een heerlijk warme trui die op de campings de komende week nog wel eens van pas zou kunnen komen en een ijsje bij het ijskarretje bij het paleis. Hij had eigenlijk gehoopt in het hostel wat meer aanspraak te hebben. Misschien zelfs andere solo reizigers, die het leuk hadden gevonden om samen de stad te ontdekken, maar helaas… In de loop van de middag eindigt hij toch weer terug in het hostel om gewoon even op bed wat te lezen.

 

Iets na half vijf loopt de Viking toch weer terug richting het centrum. Hij heeft nog een vinkje te zetten op zijn Zweedse bucketlist van deze zomer.
Ondanks dat hij nu een stuk vroeger is, moet hij toch achteraan aansluiten in de rij. De gastheer van ‘Gastabud’ zegt de mensen aan het begin van de rij op strenge toon dat ze het looppad vrij moeten houden en buiten achter de drempel moeten wachten. De gastvrijheid en vriendelijkheid van de jonge vrouw die de Viking en zijn reisgenoot drie jaar geleden hielp, heeft plaats gemaakt voor een paar oudere mannen die vooral keihard bikkelen met zakelijke hardheid en lopende band werk. Na drie kwartier wachten, als de Viking bijna vooraan staat, komt opnieuw de grijsharige man zijn strenge gezicht in de deur opening laten zien. Hij spreekt de Viking kortaf aan: “are you alone? Yes? Come” en hij wenkt de Viking hem te volgen. Hij heeft voor hem een plekje aan de bar. Een andere man, die ook zomaar een hipster werkend in een Amsterdamse Starbucks had kunnen zijn, komt de bestelling opnemen. Uiteraard gaat de hongerige Viking voor de Zweedse balletjes. Het duurt niet lang voordat het gerecht voor hem op de bar staat.

De balletjes zijn wederom ongeëvenaard. Evenals de perfecte, romige aardappelpuree en dito jus. De kenmerkende rode besjes en schijfjes augurk geven het geheel wat kleur. De Viking eet er nog net zijn bord niet bij op, maar toch mist er nog wat. Is het, het gebrek aan fijn gezelschap? De drukte in dit kleine gebouwtje? Dat het niet meer mogelijk is dit heerlijke eten in alle rust op het terras te kunnen nuttigen? Of is het dat op slechts een paar meter afstand, net buiten de deur, nog steeds een kleine rij behoorlijk hongerige mensen staan te wachten tot zij eindelijk aan de beurt zijn? De gastheer doet nog een dappere poging om gastvrij over te komen door de Viking te vragen of het smaakt, maar echt gemeend komt dat niet meer over. Het dessert slaat hij daarom maar over en als hij zijn buikje rond gegeten heeft rekent hij snel af om terug de stad in te gaan.

Het is zaterdagavond. Stockholm leeft. Op de terugweg richting het hostel komt hij langs een pleintje waar een Afrikaanse drumband voor een groot feest aan het zorgen is. Compleet met danseressen en een overenthousiaste “zanger,” die vooral heel hard kreten aan het schreeuwen is, in de hoop zo het publiek nog meer op te zwepen.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Terug in het hostel treft hij Londen en Antwerpen aan. Hij raakt met ze in gesprek en even later wil hij voorstellen om samen een drankje in de stad te gaan doen. Voor hij zijn zin kan beginnen is Londen hem voor. Ze heeft een hele goede ijssalon, net voorbij het station gevonden, dus vraagt ze of we zin hebben in een ijsje. Antwerpen slaat over, hij is nog niet helemaal fit, maar wacht wel tot we terug zijn en dan kunnen we misschien nog met zijn drieën naar de bar beneden gaan. En dus besluiten Londen en de Viking samen een overheerlijk Italiaans ijsje te halen.
Als de twee terug zijn loopt Londen naar de receptie en de Viking praat op zijn slaapzaal wat na met Antwerpen. Na enkele minuten komen de Keulen en Bonn terug van hun bezoek aan ‘Skansen.’ Een ingang voor de Viking om ervaringen te delen en zowaar een echt gesprek te hebben met zijn Duitse kamergenoten. Het duurt echter niet al te lang of hij valt opnieuw compleet buiten de groep. Vanuit zijn hoekje hoort hij Keulen vertellen dat de twee meisjes zijn uitgenodigd om de stad in te gaan met hun vrienden van de andere slaapzaal. Antwerpen wordt gevraagd of hij meegaat. Natuurlijk zegt hij ja! Als Londen terugkomt van de receptie wordt ook zij hiervoor uitgenodigd. Na even twijfelen, zegt ook zij “Yes.” De Viking wordt hierin totaal genegeerd. Het beloofde drankje in de bar compleet vergeten. Niet dat hij anders verwacht had of dat hij, gezien de sfeer dit hele weekend al, volmondig “ja” gezegd had, maar het doet hem wel wat dat iedereen in de slaapzaal wordt uitgenodigd en hij opnieuw compleet genegeerd wordt. Als tijdens het klaar maken voor de grote uitgaansavond de Amerikaanse Kopenhagen ook binnenkomt en zelfs zij gevraagd wordt, terwijl tot dusver niemand meer dan een paar zinnen met haar heeft uitgewisseld, zakt de moed hem helemaal in de schoenen. Is hij dan echt die oude man geworden, die hier niet meer bij hoort? Zo voelt hij zich nog helemaal niet. Aan de andere kant; het gedrag van met name Antwerpen en de twee Duitse dames… Het zijn kinderen in zijn ogen. Hij mist zijn mede dertigers uit het hostel in Praag. Als zijn kamergenoten net weg zijn en de slaapzaal voor het eerst volkomen stil is, besluit hij zelf dan maar naar het restaurant beneden te gaan.

Het is verrassend druk in het restaurant. Opeens komt hij erachter dat hij niet de opa van het hostel is. Hier is de verscheidenheid aan mensen een stuk groter. Hij bestelt een drankje aan de bar en gaat aan één van de lange tafels bij het raam zitten. Naast hem zit een jongen achter zijn laptop de leukste uitjes in Stockholm op te zoeken. Schuin tegenover hem zit een vrouw van zijn leeftijd verdiept in een boek en recht tegenover een man van in de vijftig aandachtig te kijken naar iets dat zich op zijn telefoon afspeelt. De man kijkt op, wanneer hij vrolijk begroet wordt door twee meiden die minstens twintig jaar jonger zijn. Kijk zo kan het dus ook! Ze vragen of het een spannende wedstrijd is en wat de stand is. Het jeugd EK. Spanje staat met 2-1 achter tegen Engeland in de kwartfinale. De winnaar speelt tegen Nederland. De Viking en de man raken in gesprek. Eerst over de wedstrijd, daarna over van alles en nog wat. Madrid, zoals de Viking hem in gedachten noemt, komt uit een klein Spaans dorpje vlakbij de Spaanse hoofdstad. Hij is een groot fan van Athletico Madrid en de plaatselijke basketbalclub. In gebrekkig Engels kan hij dan ook van alles hierover vertellen, al kan de Viking hem niet altijd even goed verstaan. Hij probeert, op zijn beurt, de Spanjaard nog wat uit te leggen over wat korfbal is, maar of hij er ook maar een woord van begrijpt is de vraag. De Viking, Madrid en de vrouw naast Madrid hebben de grootste lol om drie jongens die met een paar biertjes op zichzelf volkomen belachelijk aan het maken zijn bij de karaoke machine. De avond vliegt voorbij. Iets na twaalven neemt Madrid met een stevige handdruk afscheid. Hij moet de volgende ochtend alweer vroeg het vliegtuig naar huis pakken. Even later gaat ook de Viking richting zijn slaapzaal. Enkele minuten later komt Antwerpen binnenlopen die het voor gezien hield in de Zweedse kroeg. De vrouwen zijn nog niet terug, wanneer de Viking na een mooie, fijne avond uiteindelijk in een diepe slaap valt.

Wordt vervolgd...

Eerdere delen:

Deel 1: Hans Christiaan Andersen

Deel 2: Thuiskomen

Hoofdstuk 3
Dinsdag 17 juni, Ringsted (Den) – Fågelmara (Zwe) 

De volgende ochtend wordt de Viking wakker op een ietwat vervallen boerderij, net buiten Ringsted. Hij had deze kampeerplek gevonden via de app Campside, waarop mensen hun boerderij, tuin, gastenverblijf of parkeerplaats kunnen aanbieden voor mensen op doortocht of een korte, rustige vakantie. Bij aankomst, de vorige avond, had hij al een praatje gemaakt met de uiterst vriendelijke Deense vrouw, die hem uitlegde dat ze deze boerderij slechts een paar jaar geleden gekocht hadden en nu met haar man volledig willen renoveren. Vervolgens hadden ze zoiets van “we kunnen elke dag naar ons werk gaan en ’s avonds tot in de late uurtjes nog gaan klussen of we halen het werk gewoon naar ons toe” en dus maakten ze van het grasveldje naast de boerderij een mini camping. Mevrouw Ringsted verontschuldigde zich nog voor de staat van het gebouw, maar de Viking verzekerde haar honderd procent gemeend, dat dit een geweldige locatie is. Hij kijkt er wel doorheen. Hij houdt van dit soort locaties, zo fotogeniek!
Mevrouw Ringsted is weg, maar wel komt hij meneer Ringsted en hun dochter van een jaar of twaalf tegen. Hij maakt even een praatje en laat meneer Ringsted vervolgens alleen met zijn grasmaaier, terwijl de Viking zelf zich even gaat opfrissen in de badkamer. Rond elf uur besluit de Viking dan toch maar weer verder te trekken, maar niet voordat hij eerst nog een aantal foto’s heeft gemaakt van de inmiddels verlaten binnenplaats van deze oude boerderij. Hij neemt zich voor om, zodra hij weer thuis is deze foto’s naar dit lieve, gastvrije gezin te sturen als bedankje voor dit warme welkom.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Na iets langer dan een uur rijden passeert de Viking eindelijk de grens op de beroemde tunnel/brug van Denemarken naar Zweden. Dit bouwwerk is het toppunt van het absolute compromis. De Denen wilden een tunnel onder de zee door, de Zweden wilden kennelijk een brug, dus wat doen we? De Deense helft krijgt een tunnel en midden in de open zee veranderd deze tunnel in een Zweedse brug. Enkele uren later, na één lange snelweg, een provinciale weg en heel wat zandweggetjes arriveert de Viking dan op de camping aan de Oostzeekust in de provincie Kalmar Ian, op zo’n uur rijden ten zuiden van de provinciehoofdstad Kalmar. De vrouw die zijn incheck wil komen doen kan nauwelijks Engels en dus komt al snel haar man te hulp schieten. Het is een rustige camping, in the middle of nowhere, met een eigen privéstrandje vanwaar je zo de Oostzee inspringt. Er liggen kano’s voor algemeen gebruik. Echter waait het behoorlijk hard en meneer Fågelmara raadt het af om te gaan varen om de grote zeehondenkolonie, hier op een steenworp afstand, te bezoeken. Dat is toch een tegenvaller. De Viking had zich zo verheugd om het water op te gaan en te gaan varen tussen de zeehondjes. De rest van de camping ziet er prima uit. Al is het watervrije toilet wel even wennen. Het is in feite gewoon een metersdiep gat in de grond met een wc-pot daarboven en daarnaast staat een emmer vol met een sopje met een lange wc-borstel om naderhand het toilet mee schoon te maken. Echt vies of stinken doet het, gek genoeg, niet. Nadat de Viking zijn tent heeft opgezet loopt hij, zoals eerder beloofd, naar de caravan van Meneer Fågelmara toe voor de rondleiding. Als ze langs de vuurplaats lopen, vertelt hij dat er op mooie dagen om zes uur ’s avonds een barbecue is en iedereen die wil mag aanschuiven. De Viking vindt dit wel gezellig, maar betwijfeld of hij deze dagen daarbij zal aanschuiven, aangezien zes uur wel erg vroeg is. Meestal is hij dan nog wel op pad. En inderdaad als hij ’s avonds van de supermarkt terugkomt is de barbecue al bijna uit. Dus besluit hij gewoon van zijn soepje en net gekochte broodjes, waaronder de heerlijke Zweedse Canelbrullar, te genieten. De plek die hij echter heeft toegewezen gekregen zit op zo’n zes meter van de vuilcontainer aan de andere kant van het hek. Het stikt er van de vervelende vliegen. En dus besluit hij een ander plekje te zoeken. Hij eindigt bij de picknicktafel die uitkijkt over de zee. En met dit geweldige uitzicht, geniet hij van zijn soep met broodmaaltijd en rust hij uit van de lange reis die hem hier heeft gebracht. Ruim duizend kilometer van huis en toch voelt dit als thuiskomen.

Hoofdstuk 4
Woensdag 18 juni, Fågelmara en omgeving – Karlskrona – Fågelmara (Zwe) 

De volgende ochtend slaapt de Viking heerlijk uit. Hij vond dat hij dat wel even verdiend had, na dagenlang kilometers maken. Vandaag hoeft er geen lange afstand gereden te worden en dus is er voldoende tijd voor sightseeing! Rond het middaguur arriveert de Viking in het oude vestingstadje Kristianopel, op zo’n twintig minuten rijden van de camping. Zijn doel was om er wat rond te kijken en wellicht zijn sportfotografie portfolio uit te kunnen breiden met wat watersport foto’s. Echter wanneer hij het adres invult in Google Maps loopt hij zichzelf telkens dood op een camping, met jachthaven vol plezierboten. Onderweg geniet hij wat van het uitzicht en kijkt wat rond in het kleine stadje. Uiteindelijk besluit hij dan toch terug naar de camping te gaan.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen.

Lang zal hij niet op de camping blijven zitten. Hij stapt al snel weer in zijn auto en een half uurtje later zet hij zijn auto neer in een parkeergarage in de stad Karlskrona. De hoofdstad van de kleinste provincie van Zweden, Blekinge Ian, staat bekend als Zwedens enige barokstad. De vlootbasis van Karlskrona staat al sinds 1998 op de UNESCO werelderfgoedlijst.
Even naar de betaalautomaat lopen om snel te betalen, voor de Viking de stad kan gaan verkennen. Tenminste dat was de bedoeling. Al snel blijkt dat deze garage de internationale parkeerapp niet accepteert, maar alleen een Zweedse app. Dan maar op de ouderwetse manier. Maar als hij probeert te betalen bij de betaalautomaat wordt ook de Rabobank pas niet geaccepteerd. Dat is vreemd. Overal in Europa kan je hiermee betalen. Creditcard is geen optie, want die heeft de Viking niet. Contant kan ook niet in deze automaat, want zo modern zijn ze dan nog net wel. Achter hem staan inmiddels al enkele mensen te wachten. De Viking laat de vrouw achter hem maar eerst voorgaan. Die is met enkele seconden klaar. Nieuwe poging. Weer niet gelukt! Achter hem wordt hij aangesproken door een vriendelijke stem. “Can I help you?” De oudere Deense man, van wie de stem is, stelt voor om eerst te kijken of de automaat zijn Deense creditcard wel accepteert. In één keer gelukt. De Viking probeert het nog een keer terwijl de Deense man en zijn vier metgezellen over mijn schouder meekijken. Geen succes. Dan maar de Zweedse app proberen. De telefoon van de Viking is traag. Drie van de vijf Denen zijn al het aangrenzende winkeltje ingedoken als de Deense man die de Viking eerder al aansprak en zijn vrouw geduldig op hem staan te wachten tot de hij de Zweedse parkeerapp heeft geïnstalleerd. Als het uiteindelijk gelukt is, volgt de volgende domper. Er kan alleen betaald worden met een creditcard. De man loopt naar de Viking toe en bied aan om met zijn kaart de parkeerkosten te betalen. Zodra ze samen de parkeergarage betaald hebben, bied de Viking aan om de kosten cash terug te betalen. Tot zijn verbazing zegt de man dat het niet nodig is en hij grapt er nog bij, dat als ze in Nederland zijn de Viking hun parkeerkosten mag betalen. Nog enigszins verbaasd om zo veel vriendelijkheid loopt de Viking zij aan zij met de Deense toeristen naar buiten. Buiten nemen ze afscheid van elkaar en gaan ze ieder hun eigen weg.
De Viking loopt rechtstreeks door naar de winkelstraat, waar hij neerploft op het terras van het Italiaanse restaurant ‘Ristorante Michelangelo.’ Hij bestelt een pasta met kip gerecht en al vrij snel staat er een groot, diep bord met eten voor hem. Het is vooral heel veel en ziet er mooi uit op een bord, maar verder valt het qua smaak nogal tegen. De kip is wat droog en het gerecht mist ook behoorlijk wat kruiden.
Na dit smakeloze maaltje loopt de Viking het centrum verder in. Vooral om ergens een pinautomaat te vinden, maar hij raakt al snel afgeleid door alle mooie gebouwen om hem heen. Op het grote plein, dat gek genoeg zo goed als leeg is, blijft hij de ene na de andere foto schieten. Elke keer als hij zijn camera wil opbergen, ziet hij weer wat anders moois.
Zeker een uur later loopt hij dan toch de supermarkt binnen waar volgens een voorbijganger de pinautomaat moest zijn.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Als hij ’s avonds weer terug op de camping is, duikt hij toch nog even de zee in voor het slapen gaan. Hij had verwacht dat, ondanks de temperaturen die al een paar dagen rond de vijfentwintig graden liggen, het water wel koud zou zijn, maar het valt alleszins mee. Het is pas koud wanneer hij weer met beide voeten op het kleine strandje staat. Snel wat warme kleren aan, nog een kopje thee en dan de tent in. De volgende dag staat de langste rit van allemaal op de planning.

Hoofdstuk 5
Donderdag 19 juni, Fågelmara – Stockholm (Zwe)

Eindelijk is het zo ver! De lang verwachtte rit naar het meest noordelijke punt van deze reis: de Zweedse hoofdstad Stockholm. De rit begin niet hoopgevend. Na dagen vol zon begint het al na een klein half uurtje rijden keihard te regenen. Aan de andere kant: dit was voorspeld. Het zou in het zuiden gaan regenen, terwijl het in Stockholm juist, na enkele dagen regen, zou opklaren. De zon reist onze dappere Viking achterna. En inderdaad: het is opnieuw weer schitterend weer, wanneer de Viking na een reis van vijf tot zes uur aankomt bij het treinstation Södertalje Syd (vertaling: Södertalje Zuid). Voor omgerekend zo’n vijftien tot twintig euro kan hij hier tot maximaal een week zijn auto veilig achterlaten en voor vijf euro de trein nemen naar Stockholm. En dat terwijl hij zich anders blauw zou betalen aan tolwegen en parkeerkosten in de drukke stad en dan sowieso zijn auto elke vierentwintig uur zou moeten verplaatsen. Twintig minuten later komt hij aan op het drukke Centraal Station. Het is even zoeken, maar na een kwartier lopen met een zware sporttas en zijn cameratas komt de Viking aan bij ‘Hostel Generator.’
Als hij binnenstapt voelt het wat kil en commercieel aan. Zo gedraagt het personeel dat de Viking helpt met inchecken ook aan. Totaal niet de warmte die hij gewend is van het hostel van de stedentrip in Praag van eind oktober.
Als de Viking even later binnenstapt op de slaapzaal voelt het net zo kil als beneden. Er liggen twee jonge jongens op hun bed te chillen. Er kan nog net een koele “hello” vanaf. De Amerikaanse jongen, laten we hem maar gewoon Captain America noemen, op het onderste bed helpt me nog even met de badkamer te vinden, maar de jongen op het bed daarboven kijkt niet op of om.
Na zich even opgefrist te hebben gaat de Viking snel de stad in om zijn geliefde Stockholm begroeten. Via een klein parkje vlakbij het station loopt hij al snel de eerste drukke winkelstraat in. Hij geniet van de verscheidenheid aan mensen en gebouwen om zich heen. Eerst nog even een snelle hap bij de MAX, een Zweedse fastfoodketen, want het is al zo laat dat hij geen zin meer heeft om uitgebreid te gaan eten. Daarna loopt hij verder de stad in en maakt wat foto’s van de straten en de grote imposante kerk die zijn pad kruist. Na een tijdje vindt hij het wel mooi geweest en gaat hij terug naar het hostel.

Als hij op zijn slaapzaal komt, is de kamer zo goed als leeg, op Captain America na, die hem volkomen negeert. Hij besluit nog even een drankje beneden aan de bar te doen. Ook deze is, op wat groepjes jongeren na, uitgestorven. Als hij een half uurtje later boven komt en net even op bed ligt komen met veel lawaai de andere jongen met twee jonge meiden binnen. Met de jongen praten ze Engels, maar onderling praten de meiden Duits. Ze keuren de Viking geen blik waardig en stellen zich ook niet voor. Hij besluit ze daarom maar gewoon Bonn en Keulen te noemen. De eerste Duitse steden die in hem opkomen. Als Captain America de drukte ontvlucht heeft en even later ook Bonn en Keulen de slaapzaal verlaten hebben om met enkele jongeren die ze eerder ontmoet hebben een drankje te doen, begint de jongen tegen de Viking te praten. Hij vraagt waar de Viking vandaan komt en hij zegt zelf dat hij uit een klein dorpje uit België komt. “Dus we kunnen gewoon Nederlands praten?” vraagt de Viking in het Nederlands. En inderdaad de rest van het gesprek gaat in het Nederlands/Vlaams. Hij besluit hem in zijn hoofd Antwerpen te noemen, gewoon omdat dat de favoriete stad in België van de Viking is. Antwerpen verteld hem dat hij de hele week al ziek is en vandaag eindelijk weer een beetje beter voelt. Hij is aan het interrailen. Hij is via Hamburg en Kopenhagen in Stockholm beland en gaat zondag verder reizen naar Oslo. Vanaf daar gaat hij vervolgens de hele lange reis terug naar huis afleggen, wat hij zelf eigenlijk een misrekening in zijn eigen planning vindt. Opeens is Antwerpen heel openhartig en spraakzaam. Dit begint erop te lijken. Even later is Captain America terug. De drie mannen zijn allang in slaap gevallen, wanneer ook de twee Duitse meisjes terug op hun slaapzaal zijn.

Wordt vervolgd...

Proloog

Er was eens… een Viking. Hij was onderdeel van de legendarische ontdekkers Vikingen van de Lage Landen. Hij wilde ook deze zomer graag weer op reis en dan het liefst naar Scandinavië, met in het bijzonder het beloofde land Zweden. De bakermat van de Vikingen en het land waar alles begon met zijn rechterhand, het Vikingmeisje Lisanne. Echter wilde of kon niemand van zijn mede Vikingen met hem mee op reis. Wat nu?!
Het was zijn niet-zo-boze-stiefvader die met de oplossing kwam. “Wat doe je nou moeilijk, man?! Gooi je auto vol en trek er op uit! Onderweg kom je vanzelf wel mensen tegen, die zich bij jouw bemanning aan kunnen sluiten.”
En zo geschiede: De Viking bereidde zijn reis tot in de puntjes voor en in het begin van de zomer van 2025 gooide hij zijn trouwe, oude, rode Vikingschipje, vol voor een laatste lange rit naar het beloofde land!

Deel 1: Hans Christian Andersen

Hoofdstuk 1
Zondag 15 juni, Harderwijk (Ned) – Asscheberg (Dui) 

Het is al half twee in de middag als de Viking onder het genot van een kopje thee nog even snel het thuisfront op de hoogte brengt met een kort telefoongesprek. Hij zit in het voor hem zo bekende wegrestaurant vlak voor Hamburg. Op één of andere manier lijkt zijn reis naar Zweden hier altijd pas echt te beginnen, want de voorgaande twee keren toen hij met zijn mede Vikingen naar het hoge noorden trok was dit ook al een geliefde tussenstop, voordat ze achter in de rij konden aansluiten op het drukke knooppunt bij Hamburg.
Deze keer valt de drukte nog wel mee. Waarschijnlijk omdat het zondag is, raakt hij redelijk vlot voorbij Hamburg. Er is weliswaar een kleine vertraging vanwege wegwerkzaamheden, maar zo gaat dat al jaren hier. Met de muziek voluit gaat de reis snel en voorspoedig en na enkele tussenstops komt de Viking rond de klok van vijf aan op de plaats van de eerste overnachting.
Na het inchecken in vloeiend Engels, wat in Duitsland zeldzaam lijkt te zijn, zet de Viking zijn tent op. Het is een simpel, bijna leeg grasveldje aan het einde van een camping vol met campers en caravans. Net als hij begonnen is met het opzetten van zijn felblauwe koepeltentje arriveert er een oudere dame op de fiets die binnen no-time een opblaasbaar tentje opgepompt heeft. Terwijl de Viking nog wat aan het worstelen is met de tentstokken komt ze naar hem toegelopen en vraagt iets in onverstaanbaar Duits. Als de Viking uitlegt geen Duits te kunnen, maakt ze wat gebaren die moeten zeggen “laat maar zitten” en loopt door. Na een minuut of twintig staat de tent dan uiteindelijk en is het tijd om wat te gaan eten. In een typisch Duits eetcafé, waar hij wordt geholpen door de enige serveerster in het pand die Engels kan, werkt hij een veel te grote Duitse schnitzel weg. Rond een uur of negen komt hij moegestreden weer terug op de camping en niet veel later duikt hij de tent in, want de reis is pas net begonnen en er moeten nog een hoop kilometers gereden worden voor hij in Zweden aankomt.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Hoofdstuk 2
Maandag 16 juni, Asscheberg (Dui) – Odense (Den) – Ringsted (Den)

De volgende ochtend staat de Viking al vroeg buiten zijn tent. Na een vluchtig ontbijt en snel zijn tent en overige bagage inpakken, checkt hij tegen half tien uit bij de receptie om zijn reis te vervolgen. Na een tussenstop bij de Aldi en wat korte pauzes komt hij rond drie uur in de middag aan in Odense, de op twee na grootste stad van Denemarken. Nadat hij zijn parkeerapp heeft ingesteld, pakt hij gehaast zijn fotografiespullen en zijn bidon met water, slaat nonchalant de portieren van zijn rode autootje dicht en loopt de stad in.
Na slechts vijf tot tien minuten lopen komt hij in een schitterend park uit. De Hans Christian Andersen Garden, geïnspireerd door de beroemde sprookjes van de poëet en schrijver uit dit gezellige stadje Over het pad loopt de Viking langs schitterend gekleurde bloemen. Eenmaal bovenaan heeft hij een mooi overzicht over de tuin en de prachtige gebouwen daarachter in vormen die misschien nog wel het meest aan vliegende schotels doen denken, aan de Hans Christian Andersen Haven. De straat, die niet alleen vernoemd is naar de geestelijk vader van onder andere de Kleine Zeemeermin, maar waar ook zijn ouderlijk huis en, daar tegenover, het HC Andersen huis staan. Dat zal de volgende stap zijn in de ontdekkingstocht van onze dappere Viking. Na nog wat foto’s gemaakt te hebben van het uitzicht, loopt hij in hoog tempo, de trappen af richting het museum dat compleet in het teken staat van het leven, maar natuurlijk ook de verhalen, spreuken, gedichten en sprookjes van Hans Christian Andersen.
Nadat hij een ticket gekocht heeft en zijn tas heeft opgeborgen in de kluisjes wil hij naar binnen gaan. Hij wordt echter tegengehouden door een streng uitziende vrouw van in de veertig. Er zal toch niets mis zijn? Ze vraagt waar hij vandaan komt. “The Netherlands” antwoord de Viking, wat beduusd. Vervolgens wijst de vrouw hem op de kast langs de muur, naast de ingang met audiotour speakers. Helaas is er geen tour in het Nederlands beschikbaar zegt ze nog. De Viking laat de Duitse en Deense kastjes links liggen en neemt een Engelstalige audiotour mee, bedankt de vrouw en loopt de donkere gang in die leidt naar de expositie.
De audiotour komt goed van pas, want extra uitleg bij wat er allemaal te zien valt, is geen overbodige luxe. Op de muren staat een volledige tijdlijn van het leven van de schrijver uitgestippeld. Vanaf zijn geboorte tot zelfs na zijn dood en wat er daarna verder met zijn werk gebeurd is. Ook komen beroemde wijsheden, spreuken en gedichten aan bod en natuurlijk de bekende en minder bekende sprookjes. Van ‘Het lelijke eendje’ tot aan ‘De nieuwe kleren van de keizer’ en van ‘De prinses op de erwt’ tot aan ‘De sneeuw koningin.’ De Viking zoekt zichzelf een ongeluk, maar kan helaas weinig tot niets terugvinden over ‘De Kleine Zeemeermin.’ Dit zal waarschijnlijk wel zijn, omdat dit verhaal zo groot en bekend is en overal in Denemarken terug te vinden is, dat ze in dit museum de voorkeur geven aan de wat minder bekende sprookjes. Het is half vijf als de Viking genoeg heeft gezien en nog even de stad inloopt om Odense verder te ontdekken, om een half uur later te eindigen op de parkeerplaats bij zijn auto.

Tekst gaat verder onder de afbeeldingen

Hij grijpt naar zijn broekzak voor zijn autosleutels, maar hier liggen ze niet in. Zal hij ze dan in zijn tas hebben achter gelaten? Ook niet! En zijn reservesleutel ligt sowieso in zijn andere tas, die op de bijrijdersstoel in de auto staat. “Paniek! Wat nu?!”
Binnen enkele seconden weet de Viking zichzelf te herpakken en loopt hij allereerst dezelfde route terug naar het museum. Onderweg is helaas niets te vinden. Nog even in de tuin kijken of hij ze misschien verloren is tijdens het fotograferen. Ook niets. Het museum is al een kwartier gesloten en er is niemand meer te zien. In een ultieme wanhoopspoging loopt de Viking verloren naar het lunchcafé waar nog enkele personeelsleden de boel aan het opruimen zijn. Hij vraagt of ze misschien mensen kennen die aan de overkant werken. Zij niet, maar de eigenaar waarschijnlijk wel. Als hij even wacht, dan is de eigenaar hier over een minuut of vijf. En inderdaad niet veel later, komt daar een donkerblonde man van in de dertig aanlopen. Hij pleegt wat telefoontjes en even later komt daar de manager van het museum, een dame van middelbare leeftijd, op haar fiets aangereden. Samen met haar doorzoekt de Viking het pand. De kluisjes en de balie worden door hemzelf onderzocht, terwijl de vrouw in het museum zelf nog even een kijkje neemt. Niets te vinden. Er zit niets anders op dan na de vrouw uitgebreid te bedanken voor alle hulp, de pechhulp te bellen. De vriendelijke man aan de andere kant van de telefoon helpt hem goed op weg. Hij zal de lokale hulp inschakelen. “Alleen kan dit wel wat langer duren dan gebruikelijk is in Nederland, dus ga lekker op een terrasje zitten en we sturen u een SMS-je, wanneer we een tijdindicatie hebben gekregen van de Denen.”
En dus ploft de Viking neer op het dichtstbijzijnde terras op het plein in de zon. Naast hem zijn een zestal wat oudere Vlamingen heftig in discussie. Door zich te focussen op het mooie weer en zich neer te leggen bij dat hij gewoon geduldig zal moeten wachten op hulp weet hij de rust bij zichzelf snel weer terug te vinden.
Uiteindelijk wordt het toch tijd om wat te eten. Nog steeds geen SMS. Hier wat bestellen is riskant. “Dan zal je zien dat ik juist dan een berichtje krijg” denkt de Viking. En dus wordt het bij wijze van grote uitzondering een vieze, kleffe, vette hap bij de door hem zo verafschuwde McDonalds. Echt smaken doet het hem niet, maar het brengt zijn rommelende maag even tot rust. Als zijn eten op is, loopt de Viking nog even het straatje, aangrenzend van de parkeerplaats waar zijn auto staat, in. Daar valt hem iets op wat hem eerder nog niet was opgevallen. Een groot en oud, geel gebouw met veel ramen. Achter die vele ramen wordt hij van alle kanten aangestaard door poppen. Heel veel poppen. Het lijkt de Muppetshow wel. Hier moet hij wel foto’s van maken! Terwijl hij even zijn zorgen vergeet, met dank aan zijn trouwe Canon, gaat zijn telefoon af. Een SMS-je! De hulpdiensten zijn er binnen dertig minuten. Terwijl hij zijn telefoon weer opbergt in zijn broekzak, ziet hij al een rode pechhulp auto de straat inrijden. Hij zet snel nog even een sprintje in. Een vriendelijke Deense meneer in overall stelt zichzelf voor en pakt gelijk zijn gereedschapskist tevoorschijn. Als een volleerde autodief breekt hij de deur van de Micra open. En dat alles zonder enige schade aan de deur of de rest van de auto. Binnen een minuut gaat de deur open en duikt hij de auto in. Het doel was de reservesleutel maar hij komt naar buiten met… de originele sleutel! Hij was dus gewoon in de auto blijven liggen. Na een beleefd praatje en vele bedankjes later, vervolgd de Viking zijn weg naar zijn volgende bestemming en neemt zich voor om de rest van de reis standaard zijn reservesleutel in zijn broekzak te laten zitten, zodat dit niet nog eens zal gebeuren.

Wordt vervolgd...

Vervolg op Deel 1

Dag 3, 25-10-24: Centrum Praag

De volgende ochtend sta ik vroeg op. Ondanks dat ik met een aantal wildvreemden op een slaapzaal sliep, heb ik de hele nacht goed door kunnen slapen. Eenmaal beneden, reken ik voor een klein bedrag het ontbijtbuffet af en neem plaats aan de zijkant van het restaurant. Naast mij, aan een ander tafeltje, zit een man van in de veertig rustig van zijn ontbijtje te genieten. We raken in gesprek en hij vertelt me dat hij een Amerikaanse “middleschool teacher” uit de Verenigde Staten is. Het is zeker niet zijn eerste keer in Europa en ook Praag kent hij inmiddels al wat beter. Voor zijn twee zonen, van elf en dertien jaar oud, die nog op hun kamer liggen te slapen, is dat het echter wel. Thuis zijn, zijn drie andere kinderen en vrouw achtergebleven. Samen met zijn twee oudste zoons is hij nu volop musea en historische gebouwen en kerken aan het bezoeken in de Tsjechische hoofdstad. Een leerzame en cultuurrijke vakantie dus. Hij vertelt me dat hij al vroeg wakker was en terwijl zijn zonen nog heerlijk in dromenland waren is hij in zijn eentje de zonsopkomst gaan aanschouwen op de Karlsbrücke. Hij raadde me aan, om dit ook eens te doen. In alle vroegte, nog voor de massa’s toeristen ontwaken terug naar het centrum te gaan en te genieten van deze zeldzame rust in Praag. We wisselen nog wat ideeën uit en genieten van ons uitstekend verzorgde ontbijtje, voordat hij mij gedag zegt en teruggaat naar het hotel om te zien of zijn kinderen inmiddels al wakker zijn.
Na het ontbijt trek ik weer terug naar het centrum. Graag was ik met Lisanne naar Praag gegaan, dit ging helaas niet door, maar omdat dit echt een uitje voor haar zou zijn geweest was mijn eerste activiteit van vandaag een bezoekje aan het ‘Museum of fantastic illusions.’
Ik was met recht weer een illusie armer. Ik verwachtte een soort Alice in Wonderland wereld vol gezichtsbedrog, want dit werd beloofd op hun website. In werkelijkheid was dit kleine museum in een winkelcentrum midden in Praag. Het zou vooral leuk zijnals je er met je gezin of partner zou lopen. Vrijwel elke illusie had je, je telefoon en een tweede persoon voor nodig om te kunnen ervaren. De stukjes tekst aan informatie, op kleine bordjes op de muur, was ook niet bijster interessant. Ik weet zeker, dat ik met iemand anders erbij mezelf hier echt wel weer even kind had kunnen voelen en mezelf hier had kunnen vermaken, maar voor nu was het vooral een desillusie. Nadat ik toch nog even een veel te dure foto heb laten maken en heb laten afdrukken op een kalender besloot ik om toch maar weer richting de uitgang te gaan.

Omdat mijn moeder die zondag jarig zou zijn, en ik dan nog niet thuis zou zijn, besloot ik eerst maar eens de jacht op een verjaardagscadeautje te openen. Op tip van de jongen aan de balie bij mijn hostel vertrok ik met de tram naar een veel te druk overdekt winkelcentrum. De jongen moet mij verkeerd begrepen toen ik vroeg om een plek voor een verjaardagscadeautje voor mijn moeder. Ja, hier kon je alles vinden. Duizenden verschillende soorten sierraden en luchtjes, maar ik wilde iets unieks en persoonlijks, iets echt van hier, voor haar mee naar huis nemen. En dus vertrok ik weer terug met de tram richting het centrum, om daar met uitzicht op de Karlsbrücke en Prague Castle een broodje te eten en niet veel later toch maar weer terug naar mijn tijdelijk huis te vertrekken.

Omdat de hoofdpijn en verkoudheid deze avond de overhand nemen, besluit ik met het avondeten op de bonnefooi de straat uit te lopen en het eerste, het beste eetcafé binnen te lopen voor een snelle hap, want ik moet toch wat eten. Dit had ik beter niet kunnen doen. Na de meest vieze, vette schnitzel met wat kleffe aardappels in een ongezellig, druk en veel te warm café keer ik snel terug naar mijn hostel om opnieuw vroeg mijn bed in te duiken.

Dag 4, 26-10-24: Prague Castle en een nieuwe vriendin

Door het vroege naar bed gaan, sta ik de volgende ochtend al rond zes uur klaarwakker langs mijn bed. Ik besluit een vroege ochtendwandeling door de stad te maken. Praag slaapt nog en het is heerlijk rustgevend met het weinige verkeer en toeristen. Eenmaal terug fris ik mezelf op, neem een snel ontbijt en pak de tram naar Prague Castle.
Als ik de tram uitstap volg ik de stroom toeristen richting het imposante kasteel dat al hoog boven mij uittorent. Ik bewonder de binnenplaats met indrukwekkende kasteelmuren, beelden en in het midden een grote fontein. Nadat ik een indrukwekkend aantal foto’s heb gemaakt en een Aziatische vrouw van mijn leeftijd aan een foto herinnering van haarzelf heb geholpen, loop ik verder, richting de kaartverkoop. De vriendelijke vrouw aan de balie waarschuwt mij dat de deuren pas vanaf twaalf uur geopend zijn, wat nog zeker twee uur gaat duren. Ik besluit hier niet op te wachten, want er is nog zo veel meer te doen en te zien en zo veel tijd hier heb ik niet meer. Ik stap op de tram terug, richting het centrum.

Twee haltes voor het centrum besluit ik om uit te stappen en het laatste stukje te gaan lopen. Vanaf één van de vele bruggen hier, heb ik een perfect uitzicht over de grachten en de mooie gebouwen aan de rand van de stad. Na wat foto’s loop ik door langs een indrukwekkend concertgebouw, richting het Staromêstské námêsti, het grootste plein van Praag. Ik vergaap me aan opnieuw de mooie gebouwen en indrukwekkende beelden. De etensgeuren komen mij te gemoed als ik richting een aantal houten kraampjes loop. De carnivoor komt hier zeker aan zijn trekken, want er wordt hier midden op het plein vlees in overvloed gebakken op grote barbecues en open vuren. Verderop zie ik een grote groep mensen, allemaal met een fiets aan de hand. Ik hoef hun Nederlandse gids niet eens te horen om te weten dat dit Nederlanders zijn. Ik kom langs het startpunt van de Halloween rondleiding door Praag, die ik al zo graag had willen doen. Een rondleiding met een verklede gids, langs kerkhoven en door het ondergrondse gangenstelsel. Helaas gooide tot nog toe mijn gezondheid roet in het eten. Misschien vanavond een nieuwe kans?
Ik loop een willekeurig zijstraatje van het plein in en beland bij een klein, gezellig bakkerijtje, waar ik een broodje met warme chocolademelk bestel. Ook hier ontkom ik niet aan een aantal Nederlandse stemmen om me heen. Ik maak kort een praatje met het Nederlandse stel, aan het tafeltje naast me en vervolg vervolgens mijn zoektocht naar het perfecte verjaardagscadeau, die ik de dag ervoor gestaakt had.
Lang hoef ik daar niet voor te lopen. Schuin tegenover de bakkerij ontdek ik een klein winkeltje vol met houdsnijwerk. Een oudere dame staat achter de balie en achter in de hoek is een vrouw van een jaar of twintig druk bezig met wat plankjes hout. Overal om me heen, zie ik handgemaakte houten knutselwerkjes. De ene nog groter, mooier en indrukwekkender dan de ander. Soms beschilderd, soms onbeschilderd. Ik denk dat ik wel bijna een half uur in dit winkeltje heb rondgekeken, totdat ik mijn uiteindelijke keuze maak. Eigenlijk zocht ik iets met een kikker, omdat mijn moeder daar zo gek op is en de tuin vol staat met kikkerbeeldjes. Helaas is dat het enige ontwerp wat ze niet hebben. Ik laat uiteindelijk mijn oog vallen op een grote boom met twee verliefde uilen erin. Ik moet gelijk aan mijn moeder en Ruud denken. Zelfs hun katje Luna is vertegenwoordigd, getuigen van het oranje katje dat onderaan de boom staat. Perfect!
Ik reken af bij de oudere vrouw en laat het met zorg inpakken, voor ik nog een laatste keer voor de stad doorkruis, om een tram te zoeken, die mij naar het hostel brengt.
Het is al laat in de middag, als ik daar aankom. Ik loop mijn kamer binnen, ligt daar opeens een vreemde vrouw op het bed naast het mijne en boven die van Michele te slapen.

Ik speel wat op mijn telefoon, lees een Donald Duck en bedenk me wat ik vanavond ga eten, als ik opeens een teken van leven naast mij hoor. Naast me staat opeens een volslanke, gezellige, kleurrijke vrouw van mijn leeftijd. Van haar roze geverfde haar en aanstekelijke lach kan je alleen maar vrolijk worden. Ze steekt gelijk een hand uit en verontschuldigt zich dat ze zo duf was. Is ze na een tien uur durende reis eindelijk in Praag aangekomen, is het eerste wat ze doet op bed neerploffen. We raken al snel in gesprek. Ze blijkt een nog grotere spraakwaterval te zijn dan mij. Ze is een geboren Canadese, maar woont nu in Zweden, waar ze werkt als docent op een middelbare school. Nou dan heb je mij natuurlijk al gelijk. Mijn droomland, Zweden! Ze vertelt dat ze Patricia heet, wat ik een bijzonder Nederlandse naam vind voor iemand die uit Canada komt en in Zweden woont. Voordat ik de vraag kan stellen, legt ze me uit dat haar vader in Utrecht geboren en opgegroeid is. Ik vertel haar dat ik ook in Utrecht ben geboren en blij vraag ik in mijn beste Engels terug: “so from now on we can speak Dutch?” Tot haar grote spijt had haar vader het vroeger altijd te druk om haar Nederlands te leren, hoe hard ze ook smeekte. Ze overtuigd mij dat mijn Engels veel beter is dan haar Nederlands. Na een gesprek wat zeker een drie kwartier duurt, nemen we afscheid van elkaar en gaan ieder onze eigen weg.
Ik vind een typisch Tsjechisch restaurantje wat zich grotendeels onder de grond bevindt, wat verder op in de wijk. De eigenaar wil of kan mij niet in het Engels te woord staan en ik betwijfel of dat in het Nederlands beter gaat, dus roept hij zijn vrouw erbij. Het is zaterdagavond, dus eigenlijk zitten ze behoorlijk vol geboekt, maar als ik voor zeven uur weg ben, moet dat net lukken.
Aan het tafeltje tegenover me zitten twee oudere mannen druk en stoer pratend, de ene pul bier na de andere te bestellen. Ook al versta ik er niks van, het is voor mij entertainment genoeg. In de verte klinkt livemuziek, maar ik heb geen idee waar dit vandaan komt. Als ik uiteindelijk afgerekend heb en vertrek, kom ik hier toch nog achter. Een man met grote koffers gitaren, drums en versterkers, gaat mij voor naar buiten. Blijkbaar stond er buiten mijn zicht een klein bandje te spelen aan de andere kant van het gebouw, welke veel groter blijkt dan alleen het restaurant gedeelte waar ik zat. Jammer, als ik dat had geweten, was ik misschien nog wel even doorgelopen naar het cafégedeelte.

Die avond zit ik net met mijn zoveelste kop thee met honing in het woongedeelte van het hostel als Patricia, compleet in Halloween kostuum langs komt gelopen. Ze nodigt zichzelf uit om met mij een bakkie en ik gebaar dat ze er gezellig bij mag komen zitten. Ze vertelt hoe ze tijdens het eten een groep twintigers tegen het lijf was gelopen, die haar hadden uitgenodigd om een drankje in de stad te doen. Eigenlijk heeft ze er totaal geen zin in en wilt ze gewoon haar bed in. Ze klaagt wat over dat ze hier misschien toch te oud voor wordt. Dat onze kamergenoten jonger zijn dan sommige oud-leerlingen van haar die al afgestudeerd zijn. Na een tweede drankje besluit ze toch uiteindelijk maar te gaan, al is het maar voor een half uurtje.
Ook nu ga ik weer vroeg richting mijn bed. Ik lig wat te woelen en te snotteren in mijn bed, totdat Michele mij er op aanspreekt. Hij brengt zijn baan als dokter in het ziekenhuis in Brussel weer ter sprake en hij heeft wel wat voor mij, waardoor ik in ieder geval een goede nachtrust kan hebben. Het is een soort van paracetamol in poedervorm, die ze in het ziekenhuis vaak geven aan mensen die niet goed kunnen slikken. Hij geeft me instructies dat ik het moet oplossen in warm water en als thee moet opdrinken. Het smaakt naar Sinasappelthee en is veel minder erg dan ik mij had voorgesteld. Bovendien is het ideaal voor mij, iemand die het toch al erg lastig vindt om een pil in één keer te moeten innemen. Eenmaal boven, val ik al snel in een hele diepe slaap.

Dag 5, 27-10-24: Weer naar huis

Wanneer ik de volgende ochtend opnieuw vroeg naast mijn bed sta, voel ik me stukken beter. Het medicijn van Michele en de diepe, rustige slaap heeft mij duidelijk goed gedaan. Nu ik me alweer wat beter voel heb ik echt zin in deze dag, alleen wel jammer dat het alweer mijn laatste in Praag zal zijn. Op onze slaapzaal bedank ik Michele duizend keer voor de goede nachtrust en praat ik nog wat bij met Patricia. Er is hier nog zo veel te doen en zo weinig tijd. Dus wissel ik ideeën uit met haar. Ze komt met een heel lijstje, dat ze zelf graag zou willen afwerken, alleen zijn de meesten onhaalbaar, omdat ze werkelijk heel Tsjechië door wil reizen vanuit het hostel in Praag en ik zelf vanavond rond zes uur alweer op de trein moet stappen.
Eenmaal beneden werk ik snel een ontbijt weg, bel mijn moeder om haar te feliciteren met haar verjaardag en bij het uitchecken vraag ik de vrouw aan de balie gelijk voor wat tips op mijn laatste dag. Ze komt met de suggestie voor een ontspannen boottochtje door Praag.

Wanneer ik de tram uitstap aan de andere kant van het centrum, loop ik langs de meest prachtige kerken en gebouwen richting de haven, waar alle rondvaartboten liggen. Eenmaal daar aangekomen heb ik al minstens honderd foto’s gemaakt van al het moois wat ik onderweg ben tegen gekomen. Eenmaal bij de haven loop ik een smal trappetje af naar beneden, waar al een aantal rondvaartboten liggen. De informatie die op de website stond en ik in het hostel kreeg, kloppen niet helemaal, want ik moet nog zeker een uur wachten op de eerstvolgende tocht. Ik slenter wat door de haven en maak nog wat foto’s van het mooie uitzicht over de stad, gehuld in een dun laagje mist. De kade stroomt ondertussen vol met toeristen. Het is erg onduidelijk, waar ik ergens tickets voor de rondvaart kan kopen en van de norse Tsjechische medewerkers word ik ook niet veel wijzer. Ondertussen stroomt de boot zo erg vol met toeristen, dat ik het al wel gezien heb en ik besluit om toch maar gewoon zelf verder op ontdekking te gaan. In plaats van de tram te pakken besluit ik richting het centrum te wandelen, want het is prima weer en bovendien niet zo heel ver lopen.
Een laatste wandeling door Praag. Ik koop nog een laatste Trdelnik, eentje met aardbeien en softijs deze keer. Hij smaakt me nog beter dan die van chocolade aan het begin van mijn reis, maar dit kan ook komen, doordat ik me nu eindelijk wat beter ben gaan voelen.

Ik ga terug naar het hostel, bestel een laatste kop thee en haal mijn bagage uit mijn kluisjes. Als laatste bedank ik het personeel en laat mijn laatste Tsjechische geld achter als fooi, want dat hebben ze zeker wel verdiend. Een laatste wandeling door de straten van mijn tijdelijke thuis van de afgelopen dagen brengt mij binnen enkele minuten bij de metro, die niet blijkt te rijden. Er zijn wel vervangende bussen. Voor ik de bus instap, vraag ik nog één keer voor de zekerheid of deze echt de goede kant op gaat. Volgens de vrouw wie ik het vraag wel, want zij moet dezelfde kant op. Halverwege kom ik erachter dat de bus echter niet naar het station rijdt, maar de andere kant op. Bij de eerste halte stap ik uit. Ik ben niet de enige. De vrouw aan wie ik het gevraagd heb stapt ook uit. Zo snel als ik kan, met mijn zware tassen loop ik terug naar de halte, zo’n honderd meter terug aan de andere kant van de weg langs dit afgelegen industrieterrein. Enkele meters achter mij zie ik de vrouw hetzelfde doen. Dat is echt weer iets voor mij. In de verkeerde bus. Uiteindelijk zit ik, net als de vrouw, toch in de bus richting het station.

Terwijl ik op het station naar de informatieborden aan het kijken ben, hoor ik om me heen heel wat Nederlandse stemmen. Ik raak in gesprek met een vrouw van rond de twintig, die samen met haar vader dezelfde stedentrip als ik gemaakt heeft. Nadat we er uit zijn vanaf welk perron de trein naar Nederland vertrekt, zeggen we elkaar gedag en goede reis. Ik heb nog behoorlijk wat tijd over, dus besluit ik nog wat inkopen en een snelle hap bij de Burger King te doen.
De terugreis zit ik niet zo ruim en comfortabel als de heenweg. Achteraf is dus gebleken, dat ik een gratis upgrade had op de heenweg. Nu zit ik met vijf anderen op een standaard, harde treinstoel. Uiteindelijk wint de vermoeidheid het van het gebrek aan comfort en dommel ik zo nu en dan toch weg. Om half vijf in de ochtend kom ik aan op een zo goed als verlaten station Deventer. Nadat ik het station verlaten heb stap ik slaperig in bij mijn moeder en Ruud op de achterbank van de opeens wel heel comfortabele auto. De verhalen komen later wel. Eerst heerlijk dromen over een betoverende stad in Halloween stemming. Met zijn mooie gebouwen, maar ook heel veel toeristen. Ik had nog zo veel meer willen doen, wat er door mijn fitheid helaas niet van gekomen is, maar des te meer een reden om ooit nog eens terug te keren naar het prachtige Praag.

Dag 1, 23-10-24: Harderwijk-Deventer

Het is woensdagavond iets na half elf, als we over de A1 afrit Deventer naderen. Vanaf de achterbank blijf ik voluit kletsen tegen mijn moeder, die naast Ruud op de bijrijdersstoel zit. Niet omdat ik zo veel te vertellen heb, maar meer in de hoop wat van de spanningen, die al de hele dag door mijn lijf gieren, te verliezen. Ik klaag wat over mijn opkomende keelpijn. “Ik hoop toch echt niet dat ik ziek begin te worden.” Waarop mijn moeder laconiek reageert met “ach nee, joh, dat komt allemaal wel goed.” Vervolgens stopt ze me een zak vol met keelsnoepjes toe, die ik gretig in mijn tas stop.

Als we Deventer binnenrijden, help ik Ruud rustig door de stad die ik zo goed ken heen te navigeren. Iets na elven parkeert Ruud de auto op een bijna leeg parkeerterrein bij het station. Mijn reis begint nu echt.

Dag 2, 24-10-24: Deventer-Praag 

Het is inmiddels alweer na middernacht en er is nog steeds geen trein te bekennen. Hij zou al om tien voor twaalf aan moeten komen, maar de trein heeft ruim een half uur vertraging. Op enkele mensen na, ziet het station er donker en verlaten uit. Twee meter van mij vandaan staat een jonge vrouw met een koptelefoon op. Verderop komen net twee wat oudere dames met grote koffers op wieltjes de lift naar het perron uitgelopen. Terwijl ze steeds dichterbij komen, hoor ik ze druk in discussie. Zijn ze hier wel goed? Hoe veel vertraging had de trein, nou? Dit kan niet missen. Ook zij moeten met de European Sleeper, richting Duitsland en Tsjechië mee. “U moet ook mee met de trein naar Berlijn en Praag?” vraag ik de twee vrouwen. De linker reageert direct, bijna verbaasd dat ik haar zomaar aanspreek. “Ja, klopt, naar Praag. Is dit het juiste perron?” Ik antwoord kort met “ja, ik moet zelf ook naar Praag namelijk, hij is alleen vertraagd met vijfentwintig minuten.” De vrouw antwoord nog even snel, “Ja, dat weten we, het is inmiddels al 35 minuten.” Redelijk kortaf word ik bedankt en met haar vriendin, zwijgend naast haar, loopt ze verder. Op zoek naar een bankje, om op te kunnen zitten.

Het is al rond half één ’s nachts als ik, met wat hulp van een jonge, Vlaamse conductrice, de juiste trein instap. Het is een hokje met zes zitplaatsen, welke al volledig in gebruik worden genomen door twee horizontaal slapende vrouwen. Onzeker maak ik de vrouw op het linker bankje wakker. Met een slaperige blik, kijkt ze me aan alsof ik d’r zojuist gevraagd heb of ze boven op de trein wil gaan zitten. Wanneer ze begint te praten, zakt de moed mij nog meer in de schoenen. Fijn, dat heb ik weer, een Duitser. In het half Engels, half Duits, volgt een korte discussie dat de stoel aan het raam, mijn gereserveerde stoel is. De andere vrouw blijft tegenover ons, nietsvermoedend, doorslapen.

De reis gaat, zoals altijd op de heenweg, erg traag. De stoelen zitten prima en ik heb zeker geen spijt dat ik niet voor een meerprijs een luxere, of zelfs slaapplek heb gereserveerd. Dit gaat prima. Af en toe dommel ik zelfs weg. Station Bad Bentheim, net over de grens in Duitsland is onze eerste tussenstop. In verband met een controle van de Duitse douane, blijven we hier ruim een half uur stilstaan, er lijkt geen einde aan te komen! Maar uiteindelijk vervolgen we toch weer onze reis.
Vroeg in de ochtend komen we, na nog eens enkele tussenstops aan in Berlijn. De twee Duitse dames verlaten de wagon en tot mijn verrassing blijven de stoelen leeg. Een privé cabine, voor mij alleen! Dat slaapt toch rustiger. Langzaam vallen mijn ogen dicht en val ik eindelijk echt in slaap.

Het is elf uur in de ochtend als de trein hobbelend Praag binnenrijdt. Ondanks dat ik toch nog een paar uurtjes heb kunnen slapen, ben ik toch al sinds we de Duits-Tsjechische grens zijn gepasseerd al wakker. Ik stap de trein uit, het perron af en ik stap direct in een grote stationshal. Ik volg de grote menigte en let vooral op de bordjes die de uitgang of de metro aangeven. Toch ontkom ik er niet aan om bij de service balie te vragen waar ik de metro kan vinden en waar ik kaartjes kan kopen. De vriendelijke man aan de balie wijst me in vloeiend Engels de juiste weg. Ik loop uiteindelijk door de schuifdeuren naar buiten. Mijn eerste stappen in Praag. Ik kom er al snel achter dat ik weer terug naar binnen moet en inderdaad als ik weer de grote hal vol met restaurantjes en winkeltjes binnenstap vind ik het loket voor de metro. Ik koop voor omgerekend nog geen tien euro een kaartje waarmee ik 72 uur lang onbeperkt de bus, tram en metro binnen Praag kan nemen. Ik loop de trap af en heel diep onder de grond staat de metro, die mij in nog geen kwartier naar station I.P. Pavlova in Praag 2 brengt, klaar. Daar, waar ik de komende vier dagen zal verblijven.

Ondanks de hulp van Google Maps, is het toch nog even zoeken. Met mijn sporttas vol met kleding op mijn schouder, cameratas op mijn rug en handbagage in mijn hand loop ik als een menselijke pakezel via de drukke hoofdweg een wat rustiger, smaller straatje in. Ruud had mij al van tevoren gewaarschuwd om geen koffer met wieltjes mee te nemen. Het is misschien wat zwaar, die tas om mijn schouders, maar achteraf ben ik daar wel blij om. De hoofdwegen vallen nog wel mee, maar deze klinkerstraatjes en trottoirs met schots en scheve stoeptegels zijn niet erg geschikt voor goedkope, plastic wieltjes.
Na een kwartiertje lopen en zoeken loop ik de heuvel af, een smal zijstraatje in en zie ik aan mijn rechterkant een deur met daarboven een bescheiden bord met “Sophie’s Hostel.” Ik doe de deur open en loop een klein trappetje van vier treden naar beneden. Het hostel ziet er erg mooi en gezellig uit. Tegen de muren aan staan knusse bankjes en de ruimte is verder gevuld met kleine, viekante tafeltjes met stoeltjes. Het hostel heeft flink uitgepakt voor Halloween en is rijkelijk, maar niet overdreven, versierd met (nep) pompoenen, spinnen en andere griezelige versieringen. Ik word direct begroet door een Tsjechische vrouw die mij, opnieuw in vloeiend Engels, uitlegt dat ik pas na drie uur ’s middags kan inchecken. Ik kijk op de klok, welke iets over half 12 aangeeft. Ik kan mijn spullen achterlaten in de ‘lockage room’ en voor honderd Tsjechische kroon (ongeveer vijf euro) borg krijg ik een slotje om de kisten, die mij nog het meest doen denken aan een hondenbench, af te sluiten. Uiteraard neem ik mijn cameratas wel mee, als ik niet veel later weer het hostel uitstap. Het is tijd om Praag te gaan ontdekken.

Met nog geen tien minuten heeft de halfvolle tram mij in hartje centrum gebracht. Ik had de wandeling van twintig minuten kunnen wagen, maar aangezien ik niet helemaal fit ben is dit een ideale manier om je in deze oude Oost-Europese stad te verplaatsen. Terwijl ik door de smalle straten wandel, zie ik het ene na het andere schitterende bouwwerk boven mij uit torenen. Naar mate ik dieper het centrum in loop, word het wel steeds drukker en drukker. Na een tijdje bereik ik het absolute centrale punt van Praag, de Karlsbrücke (Tsjechisch: Karlův Most, Nederlands: Karelsbrug). Deze brug heeft een Duitse naam, niet zo vreemd als je bedenkt dat deze gebouwd is in opdracht van Karel IV; koning van Duitsland, Bohemen en later koning van Italië en keizer van het Romeinse rijk. In 1357 legde koning Karel IV zelf de eerste steen voor de brug die de een paar jaar eerder ingestorte Judithbrug moest gaan vervangen. Hij werd in het begin ‘De stenen brug’ genoemd, maar vanaf 1870 werd deze vernoemd naar zijn grondlegger en omgedoopt tot ‘Karlsbrücke.’
Voordat ik de indrukwekkende brug verder ga verkennen, bestel ik eerst een Trdelnik met brownies ijs, bij een klein winkeltje, in een aangrenzend steegje. Overal in het straatbeeld zie je, met name toeristen, lopen met dit typische Tsjechische lekkernij. Deze grote, gesuikerde rol bladerdeeg wordt vaak gebakken boven een open vuur. Je kan hem in verschillende varianten krijgen; gevuld met ijs in verschillende smaken en soms gedecoreerd met fruit, slagroom of chocolade. Eén ding is zeker: hier na hoef je niet meer te lunchen. Ook ik deed een dappere poging om hem helemaal in mijn eentje op te krijgen, al had ik achteraf misschien beter voor de kindervariant kunnen gaan. Dat neemt niet weg dat dit wel erg lekker is en ik me voor neem om voordat ik weer naar huis ga nog een andere variant te bestellen. Met mijn trdelnik in de hand loop ik recht op de Karlsbrücke af. Naast me zie ik een museum in één van de vele monumentale panden hier, achter mij een grote kerk en als ik naar voren kijk, kijk ik uit over de rivier. Enkele rondvaartboten, vol met toeristen varen langs. In de verte torent een schitterend, indrukwekkend kasteel, hoog boven Praag uit. Ik neem plaats op een bankje aan de voet van het grote standbeeld van Johannes van Nepomuk. Misschien wel het bekendste standbeeld van Praag. Het aanraken van de sokkel van dit beeld zou geluk en voorspoed brengen.
Johannes van Nepomuk was een belangrijke pastoor en predikant in Praag in de veertiende eeuw, die erg geliefd was onder het volk, maar minder onder de gezaghebbers van die tijd. Op 20 maart 1393 werd Johannes tijdens onderhandelingen tussen Kerk en Hof gearresteerd. Diezelfde nacht werd hij afschuwelijk gefolterd en vanaf de Karlsbrücke, in het water gegooid en is hij verdronken.
Ik loop richting de brug, waar deze hele stad om draait. Lang was dit de enige verbindende factor tussen de twee delen van Praag. Tegenwoordig zijn er veel meer overgangen over de rivier de Moldau, die Praag in tweeën splitst, maar nog steeds heeft deze brug een prominente rol in het dagelijks leven van Praag. Op en rondom de brug begint het inmiddels aardig vol te stromen met toeristen. Op de brug staat een straatmuzikant gepassioneerd op zijn ijzeren schalen te tikken. Een paar meter verder op tekent een cartoonist een karikatuur van een jongetje van amper twaalf jaar. Zijn moeder staat, op gepaste afstand, er trots naar te kijken. Na een tijdje me te vergapen aan de straatartiesten, heb ik het hier wel even gezien. Ik stap de drukke brug weer af en besluit de dichtstbijzijnde tram te pakken naar mijn thuis voor de komende dagen.

Eenmaal terug in Sophies Hostel is het nog zo’n tien minuten wachten voor ik eindelijk mijn slaapplek kan bekijken, maar op de uitnodigende bankjes en met een verse kop thee met honing tegen mijn verkoudheid is dat niet heel erg.
Als ik aan de beurt ben kan ik na het krijgen van mijn keycard direct naar de tweede verdieping, waar mijn slaapzaal zich bevind. Wanneer ik de deur open zie ik vijf stapelbedden met onder elk onderste bed twee grote houten kisten, welke met het hangslot die ik eerder vanochtend al bij de receptie heb gekregen af te sluiten zijn. Ideaal om mijn camera en toebehoren in op te bergen. Nadat ik mijzelf zorgvuldig geïnstalleerd heb, sluit ik de slaapzaal af en loop ik naar het einde van de gang, waar zich twee badkamers bevinden. Zo midden op de dag is uiteraard niemand aanwezig, dus ik besluit de grootste van de twee te nemen. De luxe regendouche in deze ruim op gezette badkamer doet wonderen en met hernieuwde energie loop ik terug naar de slaapzaal. Als ik binnenstap, blijkt er al een man van mijn leeftijd op het bed schuin achter het mijne te zitten.

Het is een licht getinte man van ongeveer mijn leeftijd met een ietwat warrig, pikzwart kapsel en stijlvolle kleding, die eigenlijk een beetje uit de toon vallen in de slaapzaal van dit low-budget hostel vol met Amerikaanse studenten en jongvolwassenen. Hij stelt zich netjes voor als Michele en ik beantwoord zijn uitgestoken hand met de mijne. Hij vertelt dat hij oorspronkelijk uit Italië komt, maar in het ziekenhuis in Brussel als dokter werkt. Na een beleeft praatje kijk ik eens op mijn telefoon. Het is pas half zes, maar toch begin ik trek te krijgen, na zo'n lange dag. We nemen afscheid en ik loop naar beneden en naar buiten, op zoek naar het restaurant dat ik eerder al via Google had gevonden.
De verkoudheid waarmee ik al sinds de treinreis te maken had, wordt steeds heftiger en dus besluit ik toch maar weer de tram te pakken. Na een ritje van zo’n vijf a tien minuten met de tram en 5 minuten lopen kom ik terecht bij Yori, een gezellig en knus Thais restaurant, randje centrum. Zoals zo veel gebouwen hier ligt deze net een meter onder straatniveau. Ik stap het smalle, steile trappetje af en word in vloeiend Engels begroet door een jonge, Aziatische gastvrouw die mij naar mijn tafeltje brengt. Ik bestel, heel veilig, de kip teriyaki. Als opvallend snel mijn eten voor me staat, val ik gelijk aan. Dit moet wel de lekkerste kip zijn die ik ooit gegeten heb. Misschien ligt het aan de lange reis en mijn trek, of het is gewoon heel erg goed bereid, maar ik eet nog net niet mijn bord er bij op. Even snel als dat ik mijn eten voor me kreeg, is mijn lege bord alweer opgehaald. Ik betaal de rekening, welke naar Nederlandse maatstaven erg meevalt, en laat een fooi achter voor de uitstekende bediening.

Het is buiten inmiddels pikkedonker en de vermoeidheid slaat nu toch al aardig toe. Toch besluit ik de terugweg te gaan wandelen. De wandeling doet me erg goed en onderweg geniet ik erg van alles wat ik tegenkom. Van een Mary Poppins beeld dat in het donker, lijkt te zweven in de lucht tot de oude gebouwen en straatjes.
Eenmaal terug in het hostel bestel ik nog een kopje thee in de gezamenlijke woonkamer en vertrek niet veel later naar de slaapzaal. Hier kom ik, naast Michele, nog wat kamergenoten tegen; een jong Frans stelletje die alleen maar oog voor elkaar lijken te hebben en enkele Amerikaanse tieners en twintigers. Ik had vanavond nog zo veel willen doen. Michele nodigt me nog uit voor een drankje in de stad, maar tot mijn spijt moet ik deze helaas afslaan. De tank is echt leeg en dus val ik al vroeg in een diepe slaap.

WORDT VERVOLGD...

Regelmatig schrijf ik wedstrijdverslagen voor korfbalvereniging Hellas '63 uit Nunspeet waar ik zelf ook speel en jeugdtrainer ben. Omdat dit er te veel zijn om voor elk verslag een apart artikel te plaatsen zal ik in dit artikel regelmatig de lijst met wedstrijdverslagen aanvullen!

27 november 2023 - D1 neemt revange in Zwolle
13 november 2023 - Hellas drie(m)team strijdend tot het eind
22 maart 2023 - Hellas Drie(m)team speelt aller eerste wedstrijd in sporthal De Wiltsangh
18 februari 2023 - D1 dendert in tweede helft over DOS Kampen heen
21 december 2022 - Drie(m)team wint spektakelstuk op late dinsdagavond in Kampen
11 december 2022 - D1 wint in spannende wedstrijd van DOS Kampen D2
4 september 2022 - Gezellig driekamp D1 groot succes
19 juni 2022 - Hellas '63 2 kampioen!
18 maart 2022 - C2 wint korfbalgevecht tegen Exakwa
28 november 2021 - Spannende wedstrijd Hellas Drie(m)team levert geen winnaar op
5 september 2021 - C2 wint ook 2e oefenwedstrijd met ruime cijfers
31 augustus 2021 - C2 wint 1e oefenwedstrijd overtuigend van Unitas C4
29 juni 2021 - Hellas '63 C2 kampioen in juni competitie!
12 april 2021 - Levend mastermind
10 september 2019 - Sterke 2e helft D2 word niet beloond

Meestal plaats ik hier schrijfsels van mezelf, maar vandaag wil ik een keertje iemand anders in de spotlight zetten! Een voormalig schoolgenootje van me. Ze heeft namelijk een verhaal ingestuurd voor de erotische verhalenbundel Hitsig Halloween en is uiteindelijk uitgekozen om in het boek te komen staan! Ze staat bekend onder het synoniem Rosa June.

Heel eerlijk was ik aan het begin nog een klein beetje sceptisch. Het is erg moeilijk om een sterk en mooi erotisch verhaal te schrijven. Het word misschien al snel te plat. Maar aangezien het om een maatje van mij ging wilde ik hem uit nieuwsgierigheid toch wel eens lezen en zo geschiede.

Recensie:
Onverwacht van Rosa June

Ik vond met name het begin iets te langdradig en traag op gang komen, maar naar mate ik verder las werd ik steeds verder het verhaal ingezogen. Naarmate het verhaal vorderde steeds meer met de twee hoofdpersonen mee te leven. De platheid waar ik aan het begin voor vreesde weet de schrijfster ver van weg te blijven. Het voelt in eerste instantie niet als een erotisch (of zoals de schrijfster het zelf noemt: steamy) verhaal. In mijn ogen is het vooral een verhaal over mensen die worstelen met bepaalde onzekerheden waar iedereen wel eens last van heeft.
Zonder gelijk te veel weg te geven, halverwege is er een bijzondere en mooie twist in het verhaal die ikzelf niet verwacht had. Maar als je met terugwerkende kracht terugdenkt aan de lange aanloop naar dit moment toe dan vallen alle puzzelstukjes in elkaar.
Misschien hadden de personages net iets meer uitgediept kunnen worden, maar het is uiteraard een kort verhaal waarin de aantal tekens beperkt zijn.
Al met al leest het lekker weg en geeft het een realistisch beeld van de seksualiteit van twee mensen die misschien niet tot de “standaard” behoren, maar zullen er misschien ook best veel herkenbare momenten in zitten.

Ik geef het verhaal een dikke acht, maar oordeel zelf!
Onverwacht van Rosa June is hier voor slechts €0,99 los te lezen als E-Book.
De hele verhalen bundel Hitsig Halloween van uitgeverij Miranda Hillers is voor €17,50 hier te bestellen.