Van vrijdag 28 juli t/m zondag 6 augustus heb ik samen met een geweldige groep mensen een roadtrip gemaakt door Zuidwest-Zweden. Geen onbekend terrein voor mij, aangezien ik vorig jaar samen met Lisanne dit ook gedaan heb, weliswaar in een andere kortere route zodat we per locatie wat meer de tijd hadden om de omgeving te ontdekken. Waar we het vorig jaar nog via een reisbureau deden, hebben we dat dit jaar met de hele groep zelf gepland. De groep bestond oorspronkelijk uit negen mensen uit Nederland en België tussen de 22 en 35 jaar oud.
Helaas heeft uiteindelijk Lisanne door privéomstandigheden moeten afhaken, maar in alles wat we deden was ze er altijd een beetje bij en we hebben, als de hechte groep die we toen al waren, regelmatig contact met haar gehad tijdens de reis.
In deze blog zal ik de komende dagen/weken in delen verslag doen van onze avonturen in het land van de elanden, de blauwe meren en de Vikingen.
Dit is het verhaal van de Vikingen van de lage landen!

Eerdere delen: Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4

Dag 8: Vittsjö

Het is stil in huis. Het loopt inmiddels tegen de middag en ik zit rustig te genieten van de gezonde, vegan, maar bovenal overheerlijke American pancakes die Lila die ochtend heeft gemaakt en voor de thuisblijvers heeft bewaard. De rest van de groep is al vroeg vertrokken om met zijn allen te gaan ziplinen. Alleen Ruben, Lotte en ik hadden daar niet zoveel zin in. Na het hiken van de vorige dag vond ik dat ik wel genoeg angsten had overwonnen voor deze week. En dus zit ik, terwijl de andere twee nog elders in het huis zijn, in alle rust van mijn verlate ontbijt te genieten. Ik staar wat voor me uit naar buiten. Het blauwe meer ligt er kalm bij. Het is schitterend weer. Een graad of 23 met een helderblauwe lucht.
Als Ruben en Lotte ook beneden zijn besluiten Ruben en ik naar het dorp te wandelen voor wat broodjes voor onszelf. Ook besluit ik een chocoladevoorraad aan te leggen van de heerlijke gevarieerde repen die ze alleen hier in Zweden verkopen om mee naar huis te nemen voor Lisanne. Als Ruben en ik onze buikjes vol hebben gegeten lopen we terug. Tijdens ons korte wandelingetje komen we al snel tot de conclusie dat Vittsjö niet zoveel heeft. Het dorp bestaat uit één winkelstraat met een kringloopwinkel, een supermarkt, een pizzeria en een treinstation. Terwijl Ruben besluit nog een stukje verder te wandelen loop ik in mijn eentje verder, terug naar het huis.
Samen met Lotte beleef ik daar misschien wel mijn rustigste dagje tot nu toe. We lezen, praten en zitten buiten in het heerlijke zonnetje. En zo komen we de dag wel door. Heerlijk rustig en helemaal zen.
De overgang is groot als in de avond de groep met grootse verhalen en een hoop blauwe plekken terugkomen van het ziplinen. Het huis zit weer vol leven.

Dag 9: Vittsjö – Kristianstad – Kopenhagen

Het is alweer onze laatste dag in Zweden. Aan het eind van de middag zullen we allemaal de grens weer overgaan naar Denemarken. Maar voor het zover is staan er nog wat leuke activiteiten op de planning. De groep word opnieuw in tweeën gesplitst. Vier van ons gaan nog een extra hike ondernemen. Zelf had ik samen met Lotte het idee opgepakt om bij Kristianstad wat kano’s te huren. Theo en Ruben besluiten zich ook bij ons te voegen. In Nederland hadden we al uitgezocht dat je hier een aantal kano’s kan reserveren die met een cijferslot waarvan je de code in je mail krijgt kan ontgrendelen.
In rap tempo vaar ik vooruit. Ruben volgt en vaart regelmatig naast me. Theo en Lotte liggen een stuk achterop te dobberen in hun tweepersoonskano. Ik vind het wel even lekker zo in mijn eentje op het water. Het doet mij erg denken aan vroeger, wanneer ik vaak met kanotochten meeging met mijn vader en zijn kanovereniging. “Ik word toch niet een oude, sentimentele man?!”
Als ik terugvaar naar de rest zijn Theo en Lotte druk in gesprek met een paar koeien in de wei naast het riviertje. We blijken nog een kleine drie kwartier over te hebben en besluiten terug te varen en bij de Max, een Zweedse variant van de McDonalds, te gaan lunchen.

Het is zover. De laatste kilometers in Zweden. Aangezien Theo de snelwegen nog op de navigatie had uitstaan leid deze ons door buitenwijken van Malmö voordat we bij de beroemde grensbrug komen die Zweden met Denemarken verbind. Na een korte tankbeurt net voor de grens rijden we in één ruk door naar Kopenhagen waar we uiteindelijk met zijn vieren aan het strand blijven hangen. De rest zit nog een stuk noordelijker, in Zweden.
We ontmoeten elkaar op een parkeerplaats aan de andere kant van Kopenhagen. Als we compleet zijn lopen we als één groep het festivalterrein van ‘Reffen’ op. Dit is een groot jaarlijks terugkerend streetfoodfestival aan de rand van Kopenhagen. We lopen langs de verschillende foodtrucks en komen zintuigen te kort. De heerlijke geuren komen ons tegemoet. Overal is wel wat te zien. Er is zoveel keus. Alle nationaliteiten lijken vertegenwoordigd. Van Italiaanse pasta’s en Amerikaanse burgers tot de meest exotische gerechten uit Aziatische, Zuid-Amerikaanse en Afrikaanse landen. Als iedereen bij een andere foodtruck wat te eten heeft gehaald ploffen we neer aan één van de grote houten tafels aan de achterkant van het terrein. We kijken uit over het strand en de zee. Aan de rand van het strand zijn op het kleine skatepark een aantal skaters een ware show aan het weggeven terwijl de dj volop zomerse muziek aan het draaien is. Tussen ons en de skaters in staan strandstoelen opgesteld en daarnaast is een ruimte vrijgemaakt als geïmproviseerde dansvloer. Wanneer de avond valt vallen ons de lange slingers met lampjes in alle kleuren van de regenboog ons pas echt goed op. Die avond eten, drinken en lachen we. Er word zelfs even voorzichtig gedanst. Voor zo ver je dat houterige heen en weer bewegen van mij dansen kan noemen. Er word zelfs een Hollandse polonaise ingezet door het voornamelijk Deense publiek. Ondanks mijn grote afkeer tegen alles wat te maken heeft met de Hollandse muziekscene, inclusief de polonaise, laat ik mezelf toch meesleuren door Marije.

Tegen half elf, wanneer de muziek stopt omdat het festival gaat sluiten lopen we met zijn allen nog één keer het strand op. Vanavond laat zullen we na een rit van een klein uurtje in Ringsted uitkomen, vanwaar we de volgende ochtend de lange terugreis naar Nederland zullen inzetten. Daar word nu nog niet aan gedacht. Nu denken we alleen maar aan de fantastische tijd die achter ons ligt. Die eigenlijk al begon in mei. In een parkje bij IJsselstein en ons een paar maanden later via Malmö langs de westkust van Zweden, naar het midden en weer terug naar het zuiden bracht tot op dit strandje in Kopenhagen. Onderweg hebben we talloze avonturen beleefd met elkaar. Angsten werden overwonnen. Er werd gelachen, gehuild, genoten en mooie herinneringen gemaakt. Er werden vriendschappen voor het leven gesloten. En nu we hier zo op het strand over het water aan het uitkijken zijn zien we aan de ene kant de lichtjes van Kopenhagen en aan de andere kant in de verte een klein stipje aan de horizon. Wat het precies zal zijn weten we niet, maar met een beetje fantasie zal dat best eens Zweden kunnen zijn. Het land van beren en elanden en mooie natuur vol met grote, groene bossen en helderblauwe meren. Het was al het land van Lisanne en mij en vanaf nu ook van Marije, Lotte, Ruben, Roel, Lila, Mariëlle en Theo. Dat mooie, schone land aan de andere kant van deze zee zal voor altijd het land zijn van De Vikingen van de Lage Landen.

Disclaimer:
Sommige namen zijn op verzoek, i.v.m. de privacy, aangepast. Verder is alles in dit verhaal waargebeurd en beschreven hoe ik het zelf beleefd heb.